บทที่ 32 ความบังเอิญจริงเหรอ
อัลเฟรดหน้านิ่วคิ้วขมวด เดินกลับเข้ามายังห้องทำงาน เพราะการสนทนากับพนักงานเมื่อครู่ทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลารู้สึกพาลโกรธคนตัวเล็กนี้ ส่วนมิชรินทร์ที่เห็นคนตัวสูงเดินดุ่ม ๆเข้ามา กลับรู้สึกชะงักเล็กน้อย
“คุณลืมอะไรหรือเปล่าคะ?” เสียงหวานเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเอาแต่จ้องมองใบหน้าของเธอ มือเล็กพลางเก็บของบนโต๊ะทำงาน แล้วจัดให้เป็นระเบียบ เพราะประธานบริษัทเอแอลกรุ๊ปค่อนข้างเนี๊ยบเอาเรื่อง
แม้ว่าตอนนี้จะเลยเวลาเลิกงานไปหลายนาทีแล้ว ทว่าคนตัวเล็กยังคงทำงานอยู่ เมื่อจัดระเบียบเอกสารที่อยู่บนโต๊ะเสร็จ หญิงสาวเห็นว่าชายหนุ่มยังคงไม่พูดอะไรต่อ เธอก็ได้แต่เมินเฉย ใบหน้าสวยก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเพียงแวบเดียว จากนั้นก็รีบหยิบกระเป๋าผ้าสะพายข้างเตรียมจะออกไปหาคุณยาย
เพราะเมื่อวานนี้คุณยายได้บอกเอาไว้ว่าจะหาชุดไปงานเลี้ยงบริษัทให้กับมิชรินทร์ ด้วยความเกรงใจ เธอเองก็
