หลังแยกกับญานิดาแล้ว หล่อนก็กลับมาที่บ้านที่ตัวเองอยู่มาตั้งแต่ลืมตาดูโลก แม้จะเล็กจะไม่หรูหราเหมือนบ้านของภากร แต่หล่อนก็คิดว่าตัวเองน่าจะมีความสุขกว่าการที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่มีหัวใจแบบนั้น
“อัง...อัง คุณอัฐมารับกลับบ้านแน่ะ ลงมาเร็วเข้า”
“อังปวดหัวค่ะ และวันนี้ก็จะค้างที่นี่”
ปั้นเสียงราบเรียบตอบออกไป ทั้งๆ ที่ขมขื่นจนสุดจะทน เขาจะมาวุ่นวายอะไรกับหล่อนอีก หล่อนไม่อยู่ขวางหูขวางตา เขาน่าจะดีใจ จะได้สนุกสุดเหวี่ยงกับผู้หญิงหุ่นนางแบบคนนั้น
“ไม่ได้นะยายอัง อะไร พึ่งแต่งงานกันไปได้ไม่กี่วัน งอนกันซะแล้ว” เสียงแม่บ่นอุบผ่านบานประตูไม้เข้ามา
“ไม่ได้งอนค่ะ แค่อังคิดถึงบ้าน บอกให้เขากลับไปเลย อังจะนอนแล้ว”
“ตามใจ แม่จะไปบอกให้ แล้วพรุ่งนี้รีบกลับบ้านไปเลยนะ”
น้ำเสียงของแม่ไม่พอใจนัก หล่อนรู้ดี แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อหล่อนทนเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นโดยไม่แสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้แล้
