ญานิดาผลุนผลันลงจากรถแท็กซี่ เท้าบอบบางรีบเดินแกมวิ่งเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว ขณะที่น้ำตายังไม่แห้งเหือดไปจากใบหน้า
“เห็นลิเดียไหมจ๊ะ” ร้องถามสาวใช้คนหนึ่งที่เดินผ่านมาพอดี
“อยู่ในสวนค่ะ เห็นกำลังคุยโทรศัพท์อยู่น่ะค่ะ”
“ขอบใจมาก” หญิงสาวรีบกล่าวขอบคุณ ก่อนจะวิ่งไปยังจุดหมายอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตามึนงงของสาวใช้
“คุณผู้หญิงร้องไห้ทำไมกัน”
สาวใช้พึมพำออกมาด้วยความสงสัย ก่อนจะรีบวิ่งไปที่หน้าบ้าน เมื่อรถสปอร์ตสีดำคันงามของลูเซียสแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพอดีเช่นกัน
“คุณนิดาอยู่ที่ไหน?”
เมื่อก้าวลงจากรถ ลูเซียสก็รีบถามหานิดากับสาวใช้ทันที ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้งราวกับโกรธแค้นใครมาสักร้อยชาติพันชาติ กระแสความอำมหิตที่มีอยู่ล้นหลามอยู่แล้วทวีความรุนแรงขึ้นจนคู่สนทนาตัวสั่น
“ไป...เอ่อ...ไปที่สวนค่ะ เห็นถามหาหัวหน้าลิเดียอยู่ค่ะ”
ลูเซียสไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่เลือกที่จะก้าวยาวๆ มุ่งหน
