ดิมิเทรียสมองสภาพของน้องชายที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความสงสารแกมสมเพช ไม่เคยมีครั้งไหนที่ลูเซียสจะตกต่ำได้ถึงเพียงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยพิษของแอลกอฮอล์ เสื้อผ้าที่เคยเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้วยับยู่ยี่ผิดหูผิดตา
“จะเช้าอยู่แล้วนะลูซ ยังดื่มไม่พออีกเหรอ”
“ผมอยากดื่มครับ”
“ถ้ารักมากขนาดนี้แล้วยอมปล่อยเธอไปทำไมล่ะ ทำไมไม่รั้งเธอไว้ นายทำได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
ลูเซียสแสยะยิ้มหยันออกมาทันทีเมื่อพี่ชายพูดจบ
“ผมเคยคิดว่าตัวเองจะเอาชนะหัวใจของญานิดาได้ แต่สุดท้ายมันก็เหลวเป๋ว หล่อนยังรักไอ้กรรชัย รักทั้งๆ ที่มันขายเธอให้กับผม”
“บางทีนายอาจจะเข้าใจผิดก็ได้นะลูซ บางอย่างมันอาจจะแค่การจัดฉาก”
“ไม่มีใครจัดฉากหรอกครับ ผมเชื่อในสิ่งที่ผมเห็น เชื่อในสิ่งที่ผมสัมผัสได้ ถึงแม้แม่นั่นจะไม่ได้รังเกียจอ้อมแขนของผม แต่หล่อนก็ไม่เคยรักผม เลิกกันไปอย่างนี้แหละดีแล้ว ผมจะได้เลิกเจ็บสัก
