มือขาวสะอาดรีบปาดน้ำตาทิ้งทันทีเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่น้ำตายังไม่ทันจะแห้งดี ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน ด้วยสาวใช้หน้าฝรั่งคนหนึ่งที่มีถาดใส่อาหารอยู่ในมือ
“ดิฉันชื่อลิเดียค่ะ นำอาหารเช้ามาให้คุณผู้หญิง” ลิเดียแนะนำตัวเสียงเรียบ ขณะก้มลงวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ยที่มุมห้อง
กลิ่นอาหารโชยเข้ามาในจมูก ทำให้ญานิดาอดที่จะกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ หล่อนกินข้าวมื้อสุดท้ายเมื่อไรกันนะ แต่จะเมื่อไรก็ช่าง เพราะตอนนี้หล่อนหิวจนหน้ามืดเสียแล้ว
“ขอบคุณมากจ้ะลิเดีย”
ลิเดียระบายยิ้มน้อยๆ ขณะมองสำรวจสตรีตรงหน้าด้วยความชื่นชม ผู้หญิงคนนี้มีอะไรหลายอย่างคล้ายสะใภ้ใหญ่ของเมเนนเดซ หรือนั่นก็คืออรลออ ทั้งใบหน้าที่หวานซึ้ง ผิวที่ขาวอมชมพู หรือแม้แต่รูปร่างที่อรชรอ้อนแอ้นไม่ผิดแผกแตกต่างกันเลย อาจจะเป็นไปได้ว่าหนุ่มๆ เมเนนเดซทั้งห้าคนมีรสนิยมในเรื่องผู้หญิงไม่แตกต่างกันก็เป็นได้
“ขอบคุณคุณลูซเถอะค
