เวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือบอกว่าตอนนี้เลยเวลานัดหมายของหล่อนกับว่าที่เจ้าบ่าวมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว อังศุมาลินนั่งทอดถอนใจออกมาด้วยความหมองใจ ไม่อยากเจอกับผู้ชายคนไหนเลย นอกจากเขาเท่านั้น อัฐเพียงคนเดียว
แต่มันคงเพียงแค่ความฝันเท่านั้นแหละ เพราะผู้ชายใจร้ายคนนั้น คนที่หล่อนตัดจากใจไม่ขาดสักทีหายไปจากชีวิตของหล่อนนานแล้ว นานจนหล่อนรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งยามที่ต้องผ่านไปที่แผงขายผัก
แม้ตอนที่เขายังอยู่ หล่อนก็ไม่ได้ใกล้ชิดอะไรกับเขามากนัก แต่แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้เห็นรอยยิ้ม ถึงแม้เขาจะยิ้มกับสาวคนอื่นก็ตามที แต่หล่อนก็ยังดีใจ
“ขอโทษที่มาสายครับว่าที่เจ้าสาว”
เสียงหยันๆ แสนคุ้นหู ทำให้อังศุมาลินที่นั่งเหม่ออยู่รีบหันไปมองยังต้นเสียง และเหมือนกับร่างกายถูกไฟฟ้ากำลังหลายล้านวัตต์ช็อตเข้าอย่างจัง เมื่อสายตาได้ประสานกับดวงตาคมกริบของผู้ชายที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า
“พี่อัฐ...”
หญิงสาวแทบจะจำ
