ก๊อกๆๆๆ
"ลิตา มากินข้าวกันเถอะลูก" ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาตาม ตั้งแต่เจอหน้ากับอนาวินเมื่อเช้าเธอก็เอาแต่เก็บตัวไม่ออกไปเจอเขาเลย ทั้งที่ปกติตอนเช้าๆ เธอจะชอบเดินเข้าสวนแท้ๆ
"หนูไม่หิว"
"อย่าทำแบบนี้สิ ออกมาเร็วๆ"
"หนูไม่อยากกินหรอกแม่ ถ้ามีเขา"
"ทำไมล่ะ"
"หนูมากกว่าที่ควรเป็นฝ่ายตั้งคำถามกับแม่ ว่าทำไมถึงยอมให้เขาเข้ามา เขาทำไม่ดีกับลูกแม่ตั้งเยอะนะ"
"....." ผู้เป็นแม่ไม่ได้ตอบ แต่เมื่อคืนที่พอจะได้รู้เหตุผลคร่าวๆ ของอนาวินแล้วก็พอจะเข้าใจ
"หนูจะไม่กลับไปหาเขา"
"แน่ใจแล้วเหรอที่จะเลี้ยงลูกเอง"
"ถ้าหนูไม่แน่ใจ หนูไม่กลับมาหรอกแม่ หนูไม่คิดว่าเขาจะตามมาเจอด้วยซ้ำ"
"คิดว่าเขาไม่รักลูกตัวเองเลยเหรอ ลองคิดกลับกัน ถ้าหนูถูกพรากไปพ่อของหนูจะเสียใจมากแค่ไหน เขาก็เหมือนกับพ่อนั่นแหละ"
"ไม่เหมือน แม่อย่าเอาเขาไปเปรียบเทียบกับพ่อสิ เขาไม่เหมือนสักหน่อย"
"เหมือนสิ ในฐานะของคนเป
