หลายวันผ่านไป
ตั้งแต่ที่ลิตากับลูกไม่อยู่ที่บ้านมันก็เงียบเหงาเอามากๆ และก็พลอยทำให้คนที่อยู่ในบ้านเงียบเหงาไปด้วย มันไม่มีเสียงของเด็กน้อยที่จะคอยอ้อแอ้เล่นเหมือนอย่างเคย ความรู้สึกของเขามันเคว้งคว้างไปหมดเลย ทุกครั้งที่กลับมาที่บ้าน สิ่งแรกที่เขาจะได้ยินคือเสียงของลูกชายที่ร้องเรียกเขาตั้งแต่หน้าประตูบ้าน แต่พอมาวันนี้ทุกอย่างมันเงียบกริบจนน่าใจหาย และมันก็ทำให้เขาไม่อยากจะกลับบ้านเลย
"คุณอนาวินคะ อาหารพร้อมแล้วค่ะ"
"ฉันไม่หิว เอาไปเก็บเถอะ กินกันเลยไม่ต้องเก็บไว้ให้ฉันหรอก"
"ค่ะ"
แม่บ้านไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่หันหลังเดินออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายอย่างเงียบๆ อนาวินนั่งทำงานก็จริง แต่จิตใจของเขามันก็กระวนกระวายอยู่กับการหายไปของภรรยาและลูก ตัวอยู่กับงานก็จริงแต่ใจของเขามันลอยหายไปอยู่กับลิตาและลูกหมดแล้ว
ข้าวก็กินไม่ลง นอนก็นอนไม่ค่อยจะหลับ เพราะปกติเคยมีเธอกับลูกอยู่ด้วยแต่ตอนนี้ก
