กลางดึกคืนนึง
ลิตากำลังนั่งเขียนจดหมายทั้งน้ำตา เธอไม่ได้อยากจากลาแบบนี้เลย แต่เธอก็ไม่อยากอยู่แบบนี้เหมือนกัน สักวันนึงผู้หญิงคนนั้นก็อาจจะเข้ามาอยู่ในบ้าน ซึ่งถ้ามันถึงเวลานั้นจริงๆ เธอคงทนไม่ได้ เธอเลือกที่จะพาลูกจากไปอย่างเงียบๆ ดีกว่า
วันนี้ก็เป็นอีกเช่นเคยที่เขาหายตัวไป และถ้าให้เธอเดาเขาก็คงจะอยู่กับผู้หญิงคนนั้น พอคิดถึงเรื่องนี้แล้วมันก็ทำให้เธอรู้สึกจุกในอกไม่น้อยเลย
ขณะที่กำลังเขียนจดหมาย น้ำตาของเธอมันก็หลั่งไหลออกมาไม่หยุด แม้เธอจะใช้มือเช็ดออกไปหลายครั้งแล้วก็ตาม
อีกทั้งยังคอยหันมองลูกชายที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ใช่! เธอตัดสินใจจะไปเช้ามืดของวันนี้ เธอเก็บข้าวของบางอย่างที่ต้องใช้ของเธอและลูกเรียบร้อยหมดแล้ว เพราะเวลานั้นยังไม่มีคนตื่นมาหรอก และอนาวินจะกลับหรือไม่กลับเธอก็ยังไม่รู้เลย
ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น
"เธอตัดสินใจแน่แล้วเหรอ"
"ค่ะคุณท่าน คุณวินเขาคงมี
