การเดิมพันมีความเสี่ยง
1690 คำ
@ตีสามครึ่ง
บรรยากาศในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงแอร์เบาๆ ที่พัดลอดมาเป็นระยะ ความมืดปกคลุมไปทั่วห้อง มีเพียงแสงไฟสีส้มสลัวจากโคมไฟหัวเตียงที่ยังเปิดทิ้งไว้
"หายไปไหน หรือจะหนีกลับบ้านไปแล้วจริงๆ"
คนตัวโตตื่นขึ้นมาในเวลากลางดึก พลางเอื้อมมือไปคว้าหมอนข้าง แต่กลับสัมผัสได้ถึงเพียงความว่างเปล่า เขาลุกขึ้นช้าๆ ด้วยท่าทางมึนงง ปัดผ้าห่มออกจากตัวอย่างอ่อนแรง ก่อนจะเดินลากเท้าเปล่าๆ ไปที่ประตูห้องนอน ใบหน้าหล่อซับเหงื่อบางๆ ที่เริ่มไหลซึมจากไข้
เมื่อเดินออกมานอกห้องนอนและเห็นภาพตรงหน้า อาทิตย์ก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ
"นับ !"
เสียงทุ้มเรียกออกมาด้วยความตกใจปนห่วงใยทันที เมื่อเห็นคนที่กำลังตามหานั่งตัวงออยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว มือเล็กกุมหน้าท้อง ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อผุดตามไรผม ร่างบางสั่นไหวเบาๆ อย่างเห็นได้ชัดในความมืดสลัว
"พี่อาทิตย์.!...ลุกขึ้นมาทำไมคะ หรือว่าปวดหัว ไข้ขึ้นเหรอ"
น้ำเสียงของเธอสั่นคลอ ใบหน้าแสดงความตกใจที่เห็นเขาตื่นขึ้นมา ขณะเดียวกันก็พยายามฝืนลุกขึ้นยืน แม้ร่างกายจะโอนเอน มือหนึ่งจับกุมหน้าท้องแน่น อีกมือค้ำกับเคาน์เตอร์เพื่อพยุงตัวเต็มแรงจนข้อขาวซีด
"เป็นอะไร..ทำไมหน้าซีด.."
อาทิตย์รีบเดินเข้ามาหา พร้อมใช้มือแตะที่หน้าผากของเธอเบาๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ดวงตาคมเข้มสะท้อนความร้อนรนออกมาชัดเจน
"ปะ..ปล่าวค่ะ หนูแค่จะมาเอาน้ำกับผ้าขนหนูไปเช็ดตัวให้พี่"
"พี่ถามว่าทำไมหน้าซีด ไม่สบายเหรอ.."
เขาย่อตัวลงมองหน้าเธอระดับเดียวกัน สายตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่หวานอย่างไม่ยอมให้หลบเลี่ยง
"....หนูไม่เป็นไร...พี่กลับเข้าไปพักผ่อนเถอะค่ะ"
"หน้าซีดขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก ปวดท้องเหรอ"
เสียงเข้มขึ้นเมื่อเห็นเธอยังคงฝืน ท่าทางจริงจังทำเอาคนตรงหน้าหลบตาแทบไม่ทัน
"พี่ถาม ปวดท้องหรือเปล่า ปวดแบบไหน ปวดมากไหม กินยาหรือยัง ???"
เขายิงคำถามใส่เธอรัวๆ ด้วยน้ำเสียงดุจริงจัง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นอย่างไม่พอใจ มือหนากำหมัดแน่น เธอยิ่งก้มหน้าหลบสายตา เขายิ่งรู้สึกโมโหปนเป็นห่วง
"ปวดค่ะ แต่หนูทนได้ ไม่เป็นอะไรมาก"
"หน้าซีดอย่างกับไก่ต้ม ยังจะบอกไม่เป็นอะไรมาก โกหกไม่เนียนเลยนะนับดาว"
"พี่อาทิตย์ อึก อึก .. ｡•́︿•̀｡"
น้ำตาเริ่มไหลซึมจากหางตาคู่หวานก่อนที่เธอจะพุ่งเข้ากอดเขาแน่น ความเจ็บปวดที่อดทนมาทั้งคืนกำลังไหลทะลักออกมา ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ เสียงสะอื้นสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่
"เป็นอะไรก็บอก พี่อยู่ตรงนี้ทั้งคน ถ้าเกิดเป็นหนักจะทำยังไง"
เสียงทุ้มแผ่วลงพร้อมสวมกอดเธอเอาไว้แน่น มือหนาลูบศีรษะเล็กเบาๆ อย่างปลอบโยน ดวงตาเขามองต่ำลงมา มุมปากขบแน่นด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่รู้ว่าเธอป่วย
"หนูปวดมากเลย...เพราะแบบนี้หนูถึงไม่อยากค้างคอนโดพี่ ไม่ใช่ว่าไม่อยากดูแล แต่หนูเองกลัวจะเป็นภาระให้พี่แบบนี้ไง .. อึก อึก .."
เสียงสะอื้นทำให้หัวใจเขาเจ็บแปลบ มือหนาเลื่อนมาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวทันที ร่างบางซบอยู่บนอกเขาอย่างหมดเรี่ยวแรง น้ำหนักเบาราวขนนกในอ้อมแขน
"ปวดท้องทำไมไม่บอก พี่จะได้หายาให้ทาน..."
"ก็พี่ไม่สบาย หนูไม่อยากรบกวน อึก อึก..."
"พี่เป็นผู้ชายนะ..แค่เป็นไข้ ไม่ถึงกับนอนซมหรอก แต่เธอเป็นผู้หญิง อ่อนแอกว่าพี่เป็นไหนๆ"
เสียงพูดของเขานุ่มนวลลง จมูกโด่งแตะเบาๆ ที่ขมับของเธออย่างอ่อนโยน
"... อึก อึก ..."
"ตกลงปวดท้องแบบไหน ปวดท้องบิดหรือปวดกระเพาะ"
"เอ่อ..นะ..หนูปวด..ปะ..ปวดท้องประจำเดือนค่ะ...เป็นทีไรแทบลุกไม่ไหว บางครั้งก็ไข้ขึ้น"
เธอก้มหน้างุด ริมฝีปากสั่นน้อยๆ เหมือนกำลังฝืนพูดบางอย่างที่ไม่อยากให้ใครรู้ มือบีบชายเสื้อแน่นจนยับย่น
"แล้วตอนนี้ยังปวดมากไหม"
"ค่ะ แต่พอทนไหว ปกติจะเอาถุงน้ำร้อนประคบหน้าท้องเอาไว้ แต่วันนี้ไม่คิดว่าจะได้ค้างคอนโดพี่เลยไม่ได้เตรียมมาด้วย"
"ห้องพี่ก็ไม่มีซะด้วยสิ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ดื่มน้ำอุ่นๆสักแก้วก็คงจะดีขึ้น"
"งั้นนอนรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวพี่เอาน้ำอุ่นมาให้"
"ขอบคุณนะคะพี่อาทิตย์"
อาทิตย์เอามือหนาลูบหัวของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป ดวงตาคมยังหันกลับมามองเธอทุกสองสามก้าว
ระหว่างรอให้น้ำเดือด เขายืนเงียบอยู่หน้าเตา มองไอน้ำลอยขึ้นด้วยหัวใจที่รู้สึกผิดปนเป็นห่วงเต็มอก กว่าจะผสมอุณหภูมิให้พอดีก็ใช้เวลาพอสมควร เมื่อเดินกลับมาอีกครั้งก็เห็นเธอนอนหลับไปแล้ว ร่างเล็กขดตัวอยู่บนโซฟาในผ้าห่มผืนบาง อาทิตย์ถือแก้วน้ำไปวางไว้ข้างโต๊ะบริเวณหัวเตียง ก่อนจะนั่งลงข้างๆเธออย่างแผ่วเบา ดวงตาคมทอดมองใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดกว่าปกติอย่างห่วงใย ก่อนจะเผลอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน...ยิ่งมองเธอยิ่งรู้สึกอบอุ่น หัวใจที่เคยเย็นชาค่อยๆ อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว เธอตัวเล็กแค่นี้ จะเป็นภาระของใครเขาได้กัน มีแต่คนอยากดูแลทั้งนั้นแหละ... เขาหันหน้าไปอีกทางก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดโทรออกหาคนคนหนึ่งอย่างไม่ลังเล
บรรยากาศในห้องเงียบกริบ แสงไฟจากตึกฝั่งตรงข้ามส่องลอดม่านเข้ามาบางเบา อากาศยามดึกเย็นลงจนรู้สึกได้ เหมือนทุกสิ่งกำลังหยุดนิ่ง…จนกระทั่ง
"📞...Rrrrrrrrrr"
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เป็นเสียงสั่นครืดที่แผดเข้าโสตประสาทของคนกำลังหลับสนิท ร่างสูงในห้องข้างๆ พลิกตัวด้วยความรำคาญ หัวฝังอยู่ในหมอนอย่างหงุดหงิด
"📞...Rrrrrrrrrr"
เสียงยังคงดังไม่หยุด มือหนาควานคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาอย่างงุ่มง่าม เปลือกตายังไม่ทันเปิดดี
"📞 ว่าไง...โทรหาพระแสงอะไรตอนตีสี่วะ คนจะหลับจะนอน" ติวเตอร์
น้ำเสียงงัวเงียสุดขีด เสียงแหบพร่าแทบไม่เหมือนคนเพิ่งตื่น ริมฝีปากบ่นงึมงำพลางยกมืออีกข้างขึ้นขยี้ตาแรงๆ ขณะที่สมองยังประมวลผลไม่ทัน
"📞 ลงไปซื้อยาให้หน่อยดิ..พอดีกูไม่สบาย"
เสียงปลายสายฟังดูเรียบแต่แผ่วเบา เจือความเหนื่อยล้าและแห้งพร่าเล็กน้อย เหมือนคนที่ไม่อยากขอแต่ก็ไม่มีทางเลือก ติวเตอร์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้ว
"📞 ไอ้ห่า...ไม่สบายทำไมมึงไม่โทรหาน้องนับวะ เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ"
น้ำเสียงยังติดหงุดหงิด มือข้างหนึ่งหยิบหมอนฟาดหัวตัวเองเบาๆ เพื่อให้ตื่นเต็มตา บ่นอย่างเสียไม่ได้เพราะถูกปลุกในเวลาที่โลกควรหลับใหล
"📞 นับก็ไม่สบาย..มึงอยู่ข้างห้องเอง ช่วยไปซื้อให้หน่อยไม่ได้รึไง กูเพื่อนมึงนะ"
เสียงนั้นจริงจังขึ้นเล็กน้อย ฟังดูเหนื่อยล้าแต่นุ่มนวล อารมณ์ห่วงใยในคำพูดแทรกออกมาชัดจนติวเตอร์ชะงักไปชั่ววูบ เขาถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นปาดหน้าตัวเองแรงๆ ก่อนจะพลิกตัวลุกนั่งบนเตียงแบบหมดอารมณ์
"📞 เออๆๆ ก็ได้ ไอ้เชี้ย ! ลำบากกูฉิบหาย เอายาลดไข้ใช่ป่ะ"
เขาบ่นเสียงดัง พร้อมคว้ากางเกงวอร์มที่กองอยู่ปลายเตียงขึ้นมาเตรียมจะใส่ ร่างกายยังไม่หายงัวเงียดีนัก
"📞 ยาแก้ปวดประจำเดือน กับถุงประคบร้อน"
เสียงจากปลายสายพูดนิ่งๆ แต่ทำเอาติวเตอร์ชะงักไปทั้งตัว มือที่กำลังกระชากซิปหยุดนิ่งกลางอากาศ ตาข้างหนึ่งปรือเปิดแทบเต็มในทันที
"📞 ฮ่ะ !!! มึงเอายาอะไรนะ กูฟังไม่ถนัด"
เขาถามซ้ำด้วยน้ำเสียงตกใจ ตาข้างที่เคยปรือตื่นเต็มสองเบ้า มือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าจออย่างไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินเมื่อครู่
"📞 ยาแก้ปวดประจำเดือน กับถุงประคบร้อน แค่นี้นะ ได้มาแล้วโทรบอก จะออกไปเอา"
ปลายสายยังคงนิ่งเหมือนเดิม ราบเรียบ แต่จริงจังแบบไม่มีอ้อมค้อม ก่อนที่เสียง "ตูด ตูด ตูด" จะดังขึ้นอย่างกะทันหัน
"📞 ดะ..เดี๋ยวไอ้อาทิตย์..!..ตูด ตูด ตูด !"
ติวเตอร์มองหน้าจอมือถือที่ขึ้นว่า สายถูกตัด ด้วยใบหน้าเหวอสุดขีด ปากอ้าค้าง หัวคิ้วย่นเข้าหากันแน่น เขานั่งค้างอยู่บนเตียง มือถือค้างในมือ น้ำเสียงสุดท้ายของเพื่อนยังดังก้องอยู่ในหัว สายถูกตัดไป เหลือไว้เพียงความสงสัยงุนงงเต็มสมอง ใบหน้าคมแสดงอาการสับสนหนักหน่วง เขาเอียงคอเล็กน้อย ขยี้หัวตัวเองรัวๆ มันเป็นผู้ชาย สั่งซื้อยาแก้ปวดประจำเดือนเพื่อ ??? หัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาทันที สมองเริ่มจินตนาการไปไกล ยิ่งคิดยิ่งงง ยิ่งงงยิ่งเครียด ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นเดินวนไปวนมาในห้อง ริมฝีปากพึมพำ หรือมันพาใครมานอนด้วย ? ใบหน้าเริ่มแสดงความตื่นตระหนก คิ้วขมวดจนแทบเป็นปม มือขยุ้มผมตัวเองแน่นกว่าเดิม หัวใจเต้นแรงเหมือนเพิ่งจบศึกกลยุทธ์ อย่าบอกนะว่าเขาจะต้องเสียเงินสามแสนให้มันอีกแล้ว...เขากัดฟันกรอด เสียงในหัวเริ่มโวยวายขึ้นเรื่อยๆ ขาทั้งสองก้าวฉับๆ ไปหยิบกระเป๋าสตางค์อย่างลังเลปนกลัว นี่กูคิดถูกหรือคิดผิดที่วางเดิมพันกับไอ้อาทิตย์ เสือร้ายในคาบคน ขาดทุนชัดๆ !
- ผู้เขียน
