บทที่.5 กางเกงในอุดปาก [งัดฟาดปาก]
915 คำ
เมื่อชายตัวสูงพูดจบ อีกฝ่ายที่ล้มลุกคลุกคลานพยายามยืนขึ้นตรงพร้อมกับชี้หน้าด่าตวาดเสียงดังลั่น
"มึงรู้ไหมกูเป็นใคร!"
"ไม่..ที่แน่ๆ ไม่ใช่พ่อกู"
แก๊ก
ทันทีที่ไนต์จะพุ่งเข้าใส่ปืนสีดำด้ามสั้นก็จ่อเล็งกลางหน้าผาก เขาทิ้งบุหรี่ที่สูบลงใช้ปลายเท้าผ้าใบหนาขยี้ซ้ำ
"เฮ้ยยย! นั่นคนว่าจ้าง" ชายฉกรรจ์โผล่เข้ามาห้ามปราม "หวัดดีครับเรามารับสินค้าตามสั่ง"
ปืนถูกลดลงแนบกลับข้างเอว ทุกอย่างดูเลวร้ายไปหมด ชายผู้มาทีหลังนอบน้อมถ่อมตนเชิญไนต์ซึ่งเป็นผู้ว่าจ้างไปคุย
"พี่ ฮึกกก ปล่อยหนูไปเถอะนะ" วาวาคลานมาเกาะขาผู้ชายที่ถีบไนต์ "หรือถ้าพี่อยากได้เงินเท่าไหร่บอกหนูมาเลย"
เมื่อปรายตามองขึ้น สมองประมวลผลเหมือนรูปร่างหน้าตาต่างจากพวกนั้นสิ้นเชิง
สูงมากหุ่นดี ในตาเฉี่ยวหล่อเหลาจนแทบจะไม่คิดว่าเป็นคนไม่ดี แต่รูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้บ่งบอกถึงจิตใจแท้จริง
"เก็บสินค้า"
เมื่อหัวหน้าจัดการเดินเข้ามายกมือสั่งลูกน้อง สาวน้อยในชุดนักเรียนดิ้นกรีดร้องแต่ก็ไม่รอดถูกอุ้มใส่กระสอบออกไป
ไนต์ มองตามสุดหางตาก่อนที่เขาจะตรงดิ่งมาหาผู้ชายที่บาดหมาง "อย่าให้กูเจออีกนะกระสุนเจาะกระโหลกมึงแน่"
คำพูดทิ้งท้ายคล้ายเจ็บใจแต่อีกฝ่ายกลับไม่สะเทือน
"คนรวยนี่เป็นเหมือนกันหมดหรือไงวะ เหอะ คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหน" ไท คนสนิทเดินเข้ามาพร้อมยื่นมวนบุหรี่ให้ "มึงว่าไหมไอ้วิน"
"ก็แค่พวกสมองกลวงมีดีแค่เงิน"
"ว่าแต่..ทำไมสินค้าตัวนี้ถึงต้องอยู่กับเราเป็นเดือนมึงรู้เหตุผลหรือยัง"
"เดี๋ยวถ้าไปถึงโกดังเราจะได้รายละเอียดมากกว่านี้ตอนนี้ก็ทำได้แค่อย่าให้สินค้าหนีไปได้ก็พอ"
เพราะวินเป็นผู้ชายสันโดษไม่ไว้วางใจใครนอกจากไท ซึ่งร่วมหัวจมท้ายเป็นดั่งมิตรสหายเพื่อนสนิท
เขาไม่ทำงานร่วมกับใคร และ แน่นอนว่าไม่เคยทำงานพลาด ครั้งนี้จึงถูกสั่งให้ดูแลสินค้านี้ด้วยตัวเอง
รถเก๋งคันเก่าถูกดัดแปลงเพื่อให้สภาพคล่องในชนบท สาวน้อยไม่รู้ว่าตอนนี้เธอข้ามพรมแดนประเทศมาอีกฝั่ง
โต้ม!
โต้ม!
'ปล่อยนะเว้ยยย ไอ้พวก &$&$#$-+(!:"
ภาษาที่ฟังแล้วจับใจความไม่ได้พร้อมเสียงกระทืบฝากระโปรงด้านหลังรถดังสนั่น
ไทเป็นผู้ขับส่วนวินนั่งข้างเบาะหน้า ทั้งคู่เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเนื่องจากการสั่นสะเทือน
"จอด!"
รถเบรกกะทันหันตามคำสั่งวิน เขาหงุดหงิดจนต้องลงไปหยุดยั้งเสียง
ตุ๊บ!
อักกกก
แต่เมื่อเปิดฝาท้ายรถตัวเล็กก็ทุ่มตัวใส่เขาล้มลงกับพื้นอีกทั้งทิ้งน้ำหนักกลิ้งทับซ้ำ
มือเท้าที่ถูกมัดหลุดลุ่ย แน่นอนว่าคงไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป เด็กสาวในชุดมัธยมผมถักเปียรีบวิ่งหนีไม่คิดชีวิต
'เชี่ยเเม่งงง'
เพราะทำงานด้วยกันมานานวินเห็นเพียงไทปรับกระจกแล้วแสยะยิ้มเนื่องจากรู้ว่าเพื่อนจะต้องวิ่งตามทันแน่นอน
หมั๊บ!
"ปล่อยนะ! ไอ้ชั่ว ไอ้คนเลว" ทั้งที่วิ่งรวดเร็วแต่ก็โดนจับแขนกระชาก "บอกให้ปล่อยไง ถุ้ยยย!"
ครั้งนี้เผลอถมน้ำลายใส่ ฝ่ามือหนาง้างจะตบตัวเล็กจึงรีบหลับตาปี๋แต่ทุกอย่างก็นิ่งสนิทมีเพียงเสียงกระซิบ
"มึงอยากลองดีใช่ไหม"
"พะ พี่ ฮึกกก ปล่อยหนูไปเถอะหนูไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น"
"ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็หุบปาก!!!"
"ฮื้ออออ พี่"
แต่ต่อให้อ้อนวอนแค่ไหนก็ถูกกระชากลากถู ชุดนักเรียนที่ฉีกขาดเห็นชั้นในสีขาวผดโผล่
ตอนนี้คงไร้ทางเลือกไร้ซึ่งทางหนี หนำซ้ำยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกจับมาเนื่องจากสาเหตุอะไร ถ้าเป็นการเรียกค่าไถ่ทำไมถึงทำเป็นขั้นตอนซับซ้อนขนาดนี้ก็ไม่รู้
อ๊าาาา~
เสียงแหลมร้องลั่น แขนสองข้างโดนจับไขว้หลังพร้อมมือหนากดใบหน้าแนบชิดติดฝากระโปรงรถ
"จะแหกปากอีกนานไหม?" ชายหนุ่มเริ่มโมโห "ตอบ!!"
"ถ้าพี่โดนจับตัวมาพี่จะเงียบได้เหรอ ฮึกกก อีกอย่างหนูตัวเล็กนิดเดียวทำไมถึงต้องรุนแรงขนาดนี้"
"ตัวเล็กพริกขี้หนูสิไม่ว่า! ทั้งถีบทั้งทุ่ม อย่างเธอมันเรียกตัวแสบมากกว่า"
"พะ พี่ จ...จะทำอะไร!!"
ทันทีก็รู้สึกได้ว่ามีมือหยาบลุกล้ำเข้าใต้กระโปรงนักเรียน หัวใจมันสั่นเหมือนเครื่องช็อตไฟฟ้ากำลังทำงาน
"พี่ ฮึกกก อย่านะ กริ๊ดดดด!!!"
อุ๊ปส์
เสียงโวยวายเครือสั่นหยุดชะงัก กางเกงในสีขาวถูกถอดแล้วยัดปากปิดกั้นทางเปล่งเสียงเจ้าของ
แขนล่ำขนาบสองข้างลำตัวพ่นลมหายใจเหน็ดเหนื่อยเชิงขู่ให้กลัว "ถ้ายังไม่หยุดดิ้นหยุดโวยวาย จะเปลี่ยนจากกางเกงในของเธอเป็นอย่างอื่นที่ใช้อุดปากแทน แต่มันทั้งแข็งทั้งยาวจะลองดูไหมล่ะ"
แน่นอนว่าตัวเล็กสะบัดหน้าปฏิเสธ สิ่งที่เขาพูดถึงกำลังนวดคลึงที่ต้นขา กางเกงนูนเป็นบ้องแทบจะระเบิดออกมา
"เออออ พูดให้มันรู้เรื่องหน่อย เดี๋ยวงัดมาฟาดให้ปากแตก!! ยัยเด็กบ้า"
- ผู้เขียน
