บทที่.7 วัดขนาดไซซ์ [เสี่ยง]
1063 คำ
ใช้เวลาไม่นาน ขบวนรถไฟก็แล่นมาจอดเทียบ สภาพโบกี้ไม่ได้ยาวมากแต่ปิดทึบมีหน้าต่างบานเล็กๆ รอบข้าง
เมื่อเปิดประตูตัวเล็กก็โดนไทลากขึ้นไปเหมือนจะเป็นส่วนหน้า เสียงพ่นควันเตรียมพร้อมจะออกจากชานชลา
วิน กระโดดขึ้นมาสั่งเพื่อนสนิทให้ไปดูโดยรอบคอยสังเกตการณ์ เขาจ้องมองสาวน้อยนั่งอยู่หลบมุม
"ต่อแต่นี้เราจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนรถไฟฉะนั้นข้าวของที่จำเป็นต้องซื้อเดี๋ยวจะให้คนจัดการ แต่..ชั้นในเธอไซซ์อะไร?" วินมองพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอีกครั้ง
"อะไรก็ได้แต่ขอในห้างแบบเรียบไร้ขอบเนื้อผ้าต้องเนี้ยบเดี๋ยวจะคัน"
"อย่าเสือกเรื่องเยอะได้ไหม! มีให้เลือกสองอย่างระหว่างใส่กับไม่ใส่"
"ถ้าไม่มีตัวเลือกแล้วจะถามทำไม!"
ฮื้อออ
ตัดรำคาญ วินนำผ้ามามัดปากและเชือกหนามัดแขนขาให้แน่น ตัวเล็กแทบจะขยับไม่ได้ เขามองนาฬิกาที่สวมใส่
"ไม่มีเวลาแม่งละ"
หมึบ!
'อื้ออออ!!!'
เสียงกรีดร้องโวยวายภายในใจเล็ดลอดออกจากผ้าผืนหนาที่ปิดกั้น
เขาถือวิสาสะใช้มือจับต้องทรวงอกเพื่อวัดขนาดไซซ์ เดินลงไปสั่งลูกน้องให้ไปซื้อของ
เวลาผ่านไป รถไฟเริ่มออกเดินทาง จุดหมายที่ไม่รู้ชะตากรรมมีเพียงขอพรภาวนาให้อย่าพบจุดจบที่พินาศ
"คนเลวชั่วร้าย หน้าตาก็ดีแต่ตรงกันข้ามกับสันดาน คนอะไร..อื้อ!!" หลังจากสงบศึกได้ไม่นานตัวเล็กก็เริ่มแผลงฤทธิ์ มือหนาของวินจับรวบแก้มทั้งสองข้างบีบอย่างรุนแรงพร้อมย้ำเสียงขู่ "ปากดีขนาดนี้อยากรู้ว่ามีชีวิตรอดจนโตถึงตอนนี้ได้ยังไง ไม่เคยโดนแตะปากแตกสักครั้งในบมชีวิตเลยหรือไง ฮะ!!!"
เช้าวันต่อมา
วาวา นอนไม่เต็มอิ่มเพราะหวาดกลัว วินแกะเชือกที่ขากระชากให้ตัวเล็กยืนขึ้นแล้วผลักเดินไปข้างหน้า
ไทเปิดประตูให้แต่ละโบกี้มีเหล่าชายฉกรรจ์เต็มไปหมด คล้ายซ่องสุมของโจรเถื่อน กระทั่งเปิดผ่านอีกห้องมีสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับวาวานั่งเรียงรายก้มหน้า
"เข้าไป"
ไทออกคำสั่งจับตัวเล็กให้อยู่โบกี้สุดท้าย ห้องแคบสี่เหลี่ยมมีเพียงพัดลมระบายอากาศที่มองเห็นแสงภายนอกลอดส่อง
"ผู้หญิงพวกนั้น..เขาเป็นใครคะ" ตอนนี้เป็นอิสระถูกแก้มัดและเอาผ้าที่ปิดปากออก แน่นอนว่าไม่มีทางหนีเลย ขนาดหนูตัวเล็กยังเข้ามาไม่ได้ "แล้วจะพาไปไหน?"
ไทไม่ตอบกลับเดินออกไปเหลือเพียงวินที่ลากเก้าอี้มานั่งขวางประตูเหล็กไว้
เขาปรายตามองก่อนจะตอบคำถามแทน
"ผู้หญิงพวกนั้นก็คือกะหรี่ชายแดน"
"โดนจับมาขายหรือคะ?!"
"เปล่า พ่อแม่ขายแล้วเอาเงินไปใช้จ่ายต่างหาก ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ยุคสมัยสตรีก็เป็นผู้ที่ถูกกดขี่อยู่วันยังค่ำ"
"ก็คงจะใช่เพราะไม่อย่างนั้นพี่คงไม่ลักพาตัวหนูมาแบบนี้หรอก"
ตัวเล็กเบือนหน้าคิดในใจว่า 'อยากตบปากพล่อยตัวเองสักที' ดวงตาของเขาจ้องดุเมื่อโดนพูดกระทบกระทั่ง แต่..ทำไมเขาซึ่งดูแตกต่าง นึกว่าลูกโจรจะตัวดำหน้าตาเหี้ยม แต่เขากลับดูเหมือนอปป้าในซีรีย์
วาวารีบสลัดความคิดบ้าๆ ทิ้ง ใครมันจะไปหลงรักโจรสารเลวได้
"นอนพักซะ ถ้าเธออยากอยู่รอดปลอดภัยจงอย่าสร้างปัญหาให้กับฉัน" วินยืนขึ้น "เพราะฉันเป็นคนที่มีความอดทนต่ำ บางครั้งอาจจะส่งสินค้าที่ไร้ลมหายใจให้แทนเมื่อถึงเวลา"
คำขู่เหมือนจะได้ผล ตัวเล็กยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตากลมแป๋วสะกดใจชายชั่ววูบ
แกร๊กกก
"กูไปเช็กมาแล้วนะทุกอย่างปลอดภัย" เพื่อนสนิทเดินมาบอกกล่าว "มึงไปพักเถอะเดี๋ยวกูเฝ้าเอง"
"มันหนีไปไหนไม่ได้หรอกไม่ต้องเฝ้าเก็บแรงเอาไว้ดีกว่า กูรู้สึกว่างานนี้ไม่ธรรมดา"
"ยังไงวะ"
"มึงคิดดูนะถ้าเป็นการลักพาตัวปกติทำไมต้องอยู่จนถึงเดือน? แถมบอกให้พวกเราเคลื่อนย้ายเด็กบ้านี่ห้ามอยู่กับที่"
วินพูดอย่างคิดไม่ตก แน่นอนว่าจะได้คำตอบหากไปถึงกองสุมกำลังของพ่อในไม่ช้า
การลักพาตัวส่วนมากจะเกี่ยวกับพวกค้ายาหรือพวกคนเลว แต่นี่..ประวัติสีเทาแทบจะไม่เคยสร้างปัญหา
คาดว่าคงเป็นเบื้องบนที่ต้องการอะไรสักอย่างมากกว่า
หลายวันผ่านไป
รถไฟแวะจอดเรื่อยๆ เพื่อซื้อเสบียงอาหาร วาวาได้สิทธิ์ออกจากห้องปิดทึบบ้างมานั่งเก้าตรงโบกี้ที่ติดกับผู้หญิงคนอื่น
แม้สะอิดสะเอียนจากสิ่งรอบข้าง อีกทั้งอาหารไม่ถูกปากแต่เธอก็ฝืนกินเพื่อให้มีชีวิตต่อ
"หวัดดีคนสวย" เสียงนิ่งเรียบที่พูดไทยไม่ชัดถาม "น้องชื่ออะไร"
"จะรู้ไปทำไม"
"ปากเก่งจัง ฮ่าๆ เป็นสินค้า VIP สินะ ไม่น่าพวกนั้นถึงกับเก็บเอาไว้"
"แล้วจะทำไม"
สาวน้อยพูดห้วนเพราะไม่อยากเสวนาด้วยถึงแม้จะรู้ว่าเลี่ยงไม่ได้ก็เถอะ
"พี่ชอบน้อง คนอะไรสวยดุจนางฟ้ามาเยือนโลก" เขาเริ่มขยับมานั่งด้านข้างของอีกฝั่งที่มีเพียงทางเดินแคบขวางกั้น
"ดูละครให้มันน้อยหน่อยนะ"
"ที่จริงเราตกลงกันได้"
"ตกลงอะไร?"
สายตาคุกคามกวาดมองเรือนร่าง มือลูบเคราเขรอะน่ารังเกียจ สภาพมอมแมมเหมือนโจรป่า
"นอนกับกูสิเดี๋ยวพาหนีรับประกันได้ว่ารอดปลอดภัย" คำพูดนี้ทำให้วาวาตกใจ "เพระสถานีหน้ามันหมู่บ้านกู"
"หมู่บ้าน.."
"ใช่ เเละ หมู่บ้านกูอยู่เหมือนพี่น้องไม่ว่าใครเข้าไปก็จะเจอลูกปืนถ้าหากมีปัญหา ถ้าน้องคนสวยตกลงนอนกับพี่สักคืน พี่จะพาน้องหนีกลับไปส่งถึงบ้านเลย"
คำว่าสัจจะไม่มีในหมู่โจรเธอก็เคยได้ยินมา แต่ทว่า..วันนี้มีทางเลือก มีอะไรที่เสี่ยงได้ก็คงต้องลอง
- ผู้เขียน
