หลังจากปิดร้านในเวลาสี่ทุ่มพิจิกาก็รีบบอกลาพี่ญาดาและพี่ช้างก่อนจะแอบกดลิฟต์ขึ้นยังลานจอดรถชั้นบนสุดตามที่เธอได้นัดกับพีราวัชรไว้
พอเปิดประตูออกก็เจอกับรถของชายหนุ่มที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว เธอมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นใครอยู่บริเวณนี้ก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที
“รอนานไหมคะ ผิงปิดร้านแล้วก็รีบมาเลย”
“ไม่ครับผมเพิ่งมาถึงเอง เหนื่อยไหม” เขาส่งน้ำที่แวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อให้เธอดื่ม
“นิดหน่อยค่ะ วันอาทิตย์ลูกค้าจะเยอะกว่าปกติ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหยิบมาแล้วดื่มทีเดียวเกือบครึ่งขวดเพราะช่วงหัวค่ำลูกค้าเยอะจนแทบไม่ได้นั่งพัก
“ผมว่าคุณเก่งมากนะ เปิดร้านในห้างมันไม่ง่ายเลย เพราะจะหยุดบ่อยก็ไม่ได้ ที่ผ่านมาคุณเคยปิดร้านบ้างไหมครับ”
“ไม่ค่อยปิดค่ะ นอกจากว่าจำเป็นจริงๆ แล้วหาใครมาขายแทนไม่ได้”
“กลับดึกทุกวันไม่กลัวเหรอครับ”
“ไม่ค่ะ บ้านผิงไม่ไกลเท่าไหร่ อีกอย่างวันธรรมดาก็ปิดสามทุ่มนี่คะ”
“ผมว่าจะเปล
