พิจิกาขึ้นมานั่งบนรถของพีราวัชร พอรถเคลื่อนออกมาจากรั้วบ้านหญิงสาวก็ถอนหายใจอย่างหนัก
“แม่ผมว่าอะไรคุณหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ ท่านไม่ว่าอะไรผิงเลย”
“แล้วถอนหายใจทำไมครับ”
“ผิงไม่อยากโกหกท่านเลยค่ะ ถ้าท่านรู้ท่านคงโกรธมากเลยนะคะ แล้วระหว่างผิงกับคุณผิงว่าความเป็นไปได้มันน้อยมากนะคะ”
“ตอนนี้ผิงอาจจะมองว่ามันเป็นไปได้น้อยมาก แต่เชื่อเถอะว่าผมรู้จักแม่ผมดี อีกหน่อยท่านก็จะยอมรับคุณเอง”
“แต่เราสองคนบาปมากเลยนะคะที่โกหกท่าน”
“เราโกหกก็เพื่อให้ท่านสบายใจครับ ผิงอย่าคิดมากเลย แม่ผมอาจจะหาผู้หญิงมาให้ผมหลายคนก็จริงแต่พอผมบอกไม่สนใจท่านก็เลิกจับคู่”
“แต่คุณจะปฏิเสธได้ทุกครั้งเหรอคะ”
“ได้สิ ผิงยังไม่เคยเจอน้องชายกับน้องสาวผมใช่ไหม สองคนนั้นแต่งงานไปแล้ว แต่กว่าจะได้แต่งก็ต้องต่อสู้กับแม่ผมบ้านแทบแตกแต่ในที่สุดท่านก็ยอม”
“แต่คุณเป็นพี่ชายคนโตนี่คะ ท่านก็คงหวังเอาไว้มาก”
“ท่านหวังมากเพราะรักผมม
