รักครั้งเก่าเริ่มราวี
1096 คำ
"มันไม่ได้จำของสาวมาหรอก ของเราเอง "
นิกเพื่อนสนิทอีกคนเดินมาตบไหล่ชายหนุ่มที่ยื่นเอ๋อทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบมันกลับมาเรียนได้ หลังจากที่หายไปเกือบสองเดือน
"อ๋อ" ยิ้มไม่อยากตอบให้มากความ แต่ถ้าจะเงียบไปเลยอีกคนก็เพื่อนที่เธอรู้จัก จึงทำได้เพียงพยักหน้าเออออตามก็เท่านั้น
"ไปนั่งได้แล้วไอ้กันต์ ยืนทำห่า!อะไรตรงนี้"
"กู_"
"ไป!"
ก่อนที่กันต์จะโดนเพื่อนอีกคนลากออกไปนั่งโต๊ะที่ห่างออกไปพอสมควร เขาไม่เต็มใจนัก แต่ก็ขัดขืนไม่ได้เช่นกัน เพราะอีกคนเล่นล็อคคอลากไปขนาดนั้น ขัดขืนยังไงไหว
"ปล่อยกู"
"มึงนั่ง"
"มึงจะลากกูทำเชี้ยไร! กูอยากคุยกับยิ้ม"
ทั้งสองเพียงกระซิบกระซาบกันเท่านั้น เพราะไม่อยากให้เพื่อนในห้องที่มีไม่กี่คนได้ยินเท่าไรนัก จะมีก็แต่เชอรี่ที่นั่งเงียบแอบฟังทุกประโยคสนทนาของชายหนุ่มทั้งสอง
"มึงหลอนหรือไง จะไปอยากคุยกับเขาทำไม มึงเลิกกันแล้ว"
"กูไม่เลิกแล้ว"
"มึงจะบ้าเหรอวะ! มึงบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่เอายิ้มมันแล้ว มันจะไปไหนทำอะไรกับใครมึงก็จะไม่ยุ่งไง?"
"ตอนนี้กูไม่อยากเลิก กูรอให้ครบสามเดือน กูจะเอายิ้มคืน"
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เช่นเดียวกับเเววตาที่มุ่งมั่น เขาคิดมาดีแล้ว คิดดีแล้วว่าเขาต้องมียิ้มเหมือนอย่างแต่ก่อน
"มึงจะบ้าหรือไง!"
นิกแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตาย ไอ้นี่มันสมองกลับหรือไงนะ? ตอนอยากผลักไสก็ง่ายซะเหลือเกิน นี่ยังไม่ถึงสองเดือนมันก็เล่นกลับลำแบบนี้ นอกจากจะเห็นแก่ตัวเเล้ว ยังจิตใจโลเลไม่มั่นคงอีกต่างหาก
ดีแล้วที่ยิ้มเลิกกับมันไป ...
"เออ กูบ้า!"
จู่ๆ เขาก็ตะโกนเสียงดัง และลุกขึ้นยกโต๊ะยกเก้าอี้ เดินตึงๆ มุ่งหน้าไปยังฝั่งที่อดีตแฟนสาวนั่งอยู่ ก่อนจะวางมันลงข้างเธอและนั่งข้างกันอย่างหน้าตาเฉย
ตึง!
"มานั่งทำไมตรงนี้" ยิ้มหันมาถาม พลางชักสีหน้าไม่พอใจใส่ชายหนุ่มที่นั่งฝั่งซ้าย เขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาจู่ๆ ก็เข้าใกล้เธอขนาดนี้
"อยากนั่งใกล้ยิ้มไง"
"ออกไป!"
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งขวามือของยิ้ม เอ่ยเสียงเเข็ง พร้อมกับกัดฟันส่งสายตาอาคาตมายังคู่อริอีกฝั่งที่บังอาจเข้ามาใกล้เธอคนนี้!
"กูไม่ไป"
"มึง! ต้อง! ไป!"
ประโยคนี้ของไบรท์ทำเอาทุกคนนิ่งเงียบหนักกว่าเดิม เขาพูดเสียงดังกว่าปกติ แถมยังตั้งใจเน้นน้ำหนักของคำให้อีกคนฟังชัดๆ เขาอุตส่าห์ใจดีไม่เป่าหัวมันทิ้งเพราะไม่อยากให้สาวข้างกายมองว่าเลวร้ายป่าเถื่อน ถึงยอมปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้
"นี่มันห้องเรียนรวม กูอยากนั่งตรงไหนไม่เห็นผิดนี่ อีกอย่างกูไม่เห็นมีใครเขียนป้ายไว้ว่าห้ามนั่งข้างคนโน้นคนนี้ "
กันต์ยังคงเถียงอย่างหน้าด้าน เขาทำใจให้แข็ง และทำหน้าให้หนามาก่อนที่จะเข้ามหาลัยมาแล้วซะอีก เพราะจุดประสงค์ของเขากำลังจะเริ่มชัดเจนขึ้น ว่าเขานั้นกำลังจะทวงยิ้มคืน!
"พอเถอะๆ " เป็นยิ้มที่เอ่ยขัดจังหวะ เพราะไม่อยากให้ทั้งสองคนทะเลาะกัน อีกทั้งอาจารย์ประจำคาบเรียนก็กำลังจะเปิดประตูเข้ามาด้วย
"ไม่เป็นไรไบรท์ ตั้งใจเรียนเถอะ"
เธอเอ่ยเสียงอ่อนลง พร้อมกับส่งสายตาขอร้องชายอีกคน ซึ่งพอเป็นเธอเอ่ยขอ เขาก็มักจะอ่อนข้อและใจเย็นมากกว่าคนอื่นเสมอ
หลังจากที่นั่งฟังอาจารย์บรรยายไปได้สักพัก คนข้างๆ เธอทั้งสองที่ต่างฝ่ายต่างจ้องแต่จะมองหน้าหาเรื่องกันแล้วนั้น ยังไม่วายขยับเข้าใกล้เธอจนร่างแทบจะแหลกอยู่แล้ว
เธออดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว!
"เบียดมาทำไมหา! แขนจะหักแล้วเนี่ย" เธอกัดฟันต่อว่าทั้งสองคนที่เอาแต่ฟาดฟันกันด้วยสายตา
เธอรู้สึกอับโชคสุดๆ ที่ต้องเป็นคนนั่งตรงกลาง จะขยับไปไหนก็ไม่ได้ แต่จะอยู่แบบนี้ต่อมีหวังได้ถูกบดจนร่างเละแน่!
"อ๊ะ ขอโทษนะ "
กันต์เมื่อหลุดออกจากการทะเลาะวิวาททางสายตากับหนุ่มหน้าฝรั่ง ก็เอ่ยขอโทษเธอเสียงอ่อน ทำหน้าตาเเสดงออกชัดเจนว่ารู้สึกผิด?
"ยิ้มลุก" ไบร์ทที่นั่งอยู่ฝั่งขวา ออกคำสั่งเสียงเเข็ง และไม่นานหญิงสาวก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธออยากลุกใจจะขาดอยู่แล้ว...
"อยากลุกจะแย่"
"สลับที่นั่ง" เขาลุกขึ้นก่อนที่จะเดินมาเตรียมเปลี่ยนที่กับยิ้ม
"ไม่ กูจะนั่งข้างยิ้ม"
"สาระแน"
หนุ่มลูกครึ่งตัวโตเอ่ยเสียงเเข็งพลางกดไหล่ชายอีกคนที่หุ่นเล็กกว่าเขาให้นั่งลงกับที่ พร้อมสาดสายตาอำมหิตข่มขู่ฝ่ายนั้น
"สองคนนั้น มีอะไรกันหรือเปล่า?"
เสียงอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้องตะโกนถาม เรียกให้สายตาของเพื่อนร่วมห้องหันมาเสริมทัพ แต่เพียงไบรท์หันกลับไปเผชิญหน้าเท่านั้น ทุกคนต่างก็รีบหลบตาทันที
"ไม่มีอะไรค่ะอาจารย์ แค่สลับที่กันนิดหน่อยค่ะ"
ยิ้มเอ่ยแก้สถานการณ์พลางส่งยิ้มกว้าง อาจารย์ที่สอนจึงเลิกให้ความสนใจพวกเขา และหันไปตั้งใจบรรยายเนื้อหาเรื่องเรียนต่อ
"ปล่อยกู" กันต์ปัดมือหนาออกจากไหล่เขาอย่างรวดเร็ว มันเล่นกดจนไหล่เขาแทบหลุดซะขนาดนั้น
"........."
"มึงไปไกลๆ เลย!"
"........"
"มึงหูหนวกหรือไงไอ้ฝรั่ง!"
กันต์โมโหชายหนุ่มที่นั่งข้างกายจนใบหน้าแดงก่ำ ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าไม่รู้ร้อน เอาแต่นิ่งเงียบ นั่งตัวตรงเเหน๋ว และยืดตัวบังยิ้มไว้เขายิ่งโมโห
"ขยับไปกูมองไม่เห็นยิ้ม"
"มึงเขมือบควายเข้าไปหรือไงหา!"
"เขมือบหัวพ่อมึงนั่นแหละ!"
ไบร์ทที่ถูกเหน็บเข้าให้ก็ไม่อยู่เฉย สวนกลับทันควันเสียงดังลั่น จนกลายเป็นเป้าสายตาของอาจารย์และนักศึกษาหลายคนที่หันมามองเขาเป็นตาเดียว!
- ผู้เขียน
