สุภาพบุรุษในคราบโจร
1210 คำ
เป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ที่หญิงสาวผู้ถูกยกให้เป็นรางวัลในชัยชนะห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ เธอนั่งร้องไห้คุดคู้อยู่มุมห้องสี่เหลี่ยม ซึ่งมันก็คือห้องทำงานของหนุ่มลูกครึ่งตัวโตที่นั่งเฝ้าเธออยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ยิ้มร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะเธอไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหนดี? เขาจะฆ่าเธอ จะข่มขืนเธอเหมือนในหนังหรือเปล่าก็ไม่รู้!
แต่เเล้ว...
"เอาอันนี้ไปประคบไว้นะ ตาเธอบวมมากเลย"
"อึก!"
นี่เธอคงไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? ทำไมน้ำเสียงตอนนี้ถึงไม่ได้เยือกเย็นชวนขนลุกขนพองเหมือนอย่างตอนเเรกที่เจอ กลับอ่อนหวานและเต็มไปด้วยความห่วงใยแปลกๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากนักหรอก...เพราะเมื่อเธอเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ก็ต้องตกใจผวา! ทั้งรอยสัก ทั้งใบหน้าเหี้ยมเกรียมนั่น เธอแทบจะวิ่งหนี!
"กลัวหรอ?" คนที่ยื่นเเผ่นเจลประคบเย็นให้เธอ เอียงคอถาม
"......." เธอไม่ตอบกลับ เอาแต่นั่งตัวสั่นกอดเข่าแน่นขึ้น
"ยิ้มจำเราไม่ได้จริงๆ เหรอ?"
"......."
อะไร? เขาเป็นใคร? เธอไม่รู้จักสักนิด เท่าที่จำได้เธอไม่เคยมีเพื่อน หรือญาติที่หน้าตาน่ากลัวแบบนี้สักคน บ้านจริงๆ ของเธออยู่ที่จังหวัดหนึ่ง เข้ามาเรียนในกรุงเทพก็ไม่รู้จักใครไหนเลย นอกจากกันต์และเพื่อนในคณะ แล้วนี่เขาเป็นใคร? เธอจะไปรู้ได้อย่างไรกัน?
"อืมๆ" ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ เหมือนเข้าใจบางอย่าง
"เราชื่อไบรท์นะ ไม่ต้องกลัวหรอกเราไม่ทำอะไรเธอ"
"เรากำลังช่วยเธออยู่นะ อยากกลับไปอยู่กับไอ้หน้าตัวเมียนั่นจริงๆ เหรอ?"
"ฮึก~ช่วยทำไม" เธอทำใจดีสู้เสือ ถามกลับเขาทันที
"แล้วเธอช่วยมันทำไม "
"......."
ยิ้มเองถึงกับพูดไม่ออก เธอช่วยกันต์เพราะเขาเป็นแฟนที่เธอรักและเป็นห่วงที่สุด แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคนอย่างเขากัน
"กะ ก็ รัก "
"เหตุผลง่ายดี เข้าใจได้ แต่อยากเตือนนิดหน่อย อย่าไปรักคนแบบนั้นเลย รักตัวเองให้เยอะๆ"
ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดเชิงบวก ดูอบอุ่น จะหลุดออกมาจากปากผู้ชายที่สภาพไม่ต่างจากพวกตัวร้ายในหนัง เธอนิ่งไปสักพัก เหมือนคำพูดของเขาจะเเล่นจุกอกเธอจนหายใจไม่ออก จู่ๆ น้ำตาก็หยุดไหล เธอลดมือที่กอดเข่าวางลงกับพื้น ก่อนจะเเหงนหน้าขึ้นมองเขาชัดๆ
หล่อมาก...แต่น่ากลัวมากกว่า...
"เดี๋ยวทำแผลให้นะ"
"มะ ไม่" เธอปฏิเสธทันที
"ทำไม กลัวเราขนาดนั้น กลัวรอยสัก? หรือว่านี่"
เขาชี้นิ้วไปที่บริเวณหน้าของตนเองใกล้ๆ กับจมูกที่มีจิวเจาะ เสริมความเกรี้ยวกราดให้ตนเอง พร้อมกับทำหน้านิ่งๆ มีเพียงหัวคิ้วเท่านั้นที่ขยับเข้าหากันเล็กน้อย คล้ายกับสงสัยว่าหน้าตัวเขาเองหรอกเหรอที่น่ากลัว?
เขาควรส่องกระจก...
"....." ยิ้มไม่ตอบ แต่กลับหลบตาชายหนุ่ม
"โอเค รอแป๊บหนึ่งนะ"
ก่อนที่ชายหนุ่มร่างโตจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูง และเดินออกไปด้านนอกทิ้งให้เธออยู่คนเดียวตามลำพัง เมื่อได้จังหวะยิ้มก็รีบลุกขึ้นวิ่งตามมาที่ประตูเพื่อหาทางหนี แต่ปรากฏว่ามันเป็นระบบล็อกที่ต้องใช้รหัสผ่านถึงจะออกไปได้ แล้วเธอจะหนีไปได้อย่างไร?
"เอาไงดีๆ ฮึก!"
เธอเดินวนไปมาในห้อง พร้อมกับสังเกตุโดยรอบเพื่อหาทางหนีทีไล่ ในห้องทำงานมีเพียงโต๊ะเก้าอี้ โซฟาตัวยาวหนึ่งตัว และพวกของตกแต่งประเภทชั้นหนังสือ ห้องทั้งหมดล้วนตกแต่งด้วยโทนสีเทาทั้งหมด แต่เธอกลับไม่พบช่องทางในการหลบหนีเลยสักนิด ทางเข้าออกมีเพียงทางเดียวเท่านั้นคือประตูที่ปิดสนิทอยู่ตอนนี้
แกร๊ก ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก ไบรท์ที่ตอนนี้สวมเสื้อกันหนาวแขนยาวสีเทา ดึงหมวกขึ้นสวมทับ อีกทั้งยังสวมแมสก์ปิดหน้า ช่วงมือที่โผล่พ้นเนื้อผ้าเดิมมีรอยสัก เขาก็เปลี่ยนเป็นใช้พลาสเตอร์ติดเต็มไปหมดจนไม่เห็นอีกแล้ว
"แบบนี้พอได้ไหม?"
เท้ายาวก้าวมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวที่ยังคงนั่งกอดเข่าอยู่มุมเดิม เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผู้มาใหม่ก็ต้องประหลาดใจทันที ใครเป็นคนคิดให้เขาทำแบบนี้?
"....."
"ไม่ตอบนี่แสดงว่าโอเคนะ"
"......."
"โอเค ขอทำแผลให้นะ "
"โอ้ย! เจ็บ!"
หญิงสาวร้องลั่นทันที เมื่อสำลีชุบแอลกอฮอลล์สัมผัสโดนแผลที่มุมปาก เขาไม่ได้ทำแรงขนาดนั้น ติดจะอ่อนโยนด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่มือที่จับสำลีนั่นใหญ่เท่าๆ กับหน้าเธอ แต่ทุกการกระทำทุกสัมผัสของเขากลับเบาบาง อ่อนโยน จนความกลัวที่มีเริ่มลดลง
"ขอโทษๆ เราทำแรงไปเหรอ?"
ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่หน้าตาโหดเหี้ยมคนนี้ จะกล่าวขอโทษเธอเสียงอ่อน ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าเขาผิดเลยสักอย่าง
"มะ ไม่เป็นไร" เธอส่ายหน้าทันที พร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้าสลับกับมองพื้น
"เอาอันนี้ประคบไว้นะ ตายิ้มบวมมากเลย "
"เราเรียกชื่อเธอได้ใช่ไหม?"
"อื้อ~"
ผู้ชายคนนี้ทำเธอแปลกใจหลายต่อหลายครั้ง จากที่หวาดผวาเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเขา ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นสงสัยและแปลกใจในเวลาต่อมา คำพูดคำจาเขาต่างจากบุคลิกแบบสิ้นเชิง เรียกได้ว่าต่างกันคนละขั้ว หน้ามือกับหลังเท้าเลยแหละ…
"ลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟาดีไหม พื้นมันเย็น"
ไบรท์พยายามเกลี่ยกล่อมสาวเจ้าทุกทาง เพื่อให้เธอคลายความกังวลและหวาดกลัวเขาลงได้บ้างแม้ไม่มากก็น้อย เขารู้ตัวดีว่าภายนอก แวบแรกที่คนเห็นเขาก็ต้องตกใจกลัวกันทั้งนั้น บางทีส่องกระจกเขายังตกใจตัวเองเลย...มันเศร้านะว่าไหม
"เดี๋ยวอีกสักพัก เราจะพายิ้มกลับคอนโดนะ ขอเคลียร์งานแป๊บหนึ่ง"
ตุบ! หญิงสาวที่กำลังจะลุกขึ้นยืน ถึงกับต้องเข่าอ่อนฟุบลงกับพื้นอีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคถัดมา นี่เธอต้องไปอยู่กับเขาจริงๆ งั้นเหรอ?
"ฮึก! ปล่อยเราไปเถอะนะ ขอร้องละ เราไม่ได้ทำอะไรเลย ฮือๆ ๆ " จู่ๆ เธอก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างคนหมดเเรง และพยายามขอร้องเขาให้ปล่อยเธอเป็นอิสระ
"เฮ้ย! ใจเย็นๆ เราไม่ได้จะทำอะไรเธอยิ้ม " คนตัวโตถึงกับยืนเกาหัวแกรก
"คืองี้นะ เราแค่ให้เธออยู่กับเรา 3 เดือน เรามีที่ให้เธออยู่ คิดซะว่าลองห่างกับไอ้เลวนั่นสามเดือน ลองดูไหม"
"เราจะไม่ทำอะไรเธอ แต่กำลังช่วยเธออยู่ "
"มันยกเธอให้คนอื่นง่ายๆ แบบนี้ ทำร้ายร่างกายเธออีกต่างหาก ไม่อยากหลุดพ้นจากมันจริงๆ เหรอ?"
- ผู้เขียน
