รัก(ใหม่)ใช่เธอ (ล่ารักฉบับไบรท์)

อีกคนที่ไม่มีเธอ

"ยิ้มต้องมั่นใจในตัวเองนะ ยิ้มอย่าเอาแต่มองว่าตัวเองแย่ ไม่ดี ต่ำต้อย ไม่ควรค่าที่จะได้รับสิ่งดีๆ"

เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวย เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแฝงไปด้วยพลังบวกที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน จู่ๆ ไบรท์ก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์มาสองกระป๋องก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม

"ยิ้มออกจะน่ารัก ทำกับข้าวเก่ง ทำงานบ้านเก่ง เรียนก็เก่ง นิสัยดีอีกต่างหาก " เขาเอ่ยร่ายยาวพร้อมกับเปิดกระป๋องเบียร์ และยื่นมันมาให้เธอ

"ให้ทำไม?" เธอทำหน้าสงสัยเล็กน้อย

"มันช่วยให้หลับสบาย ลองดู"

"เราไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์" เธอไม่เคยดื่มจริงๆ และไม่รู้เลยว่าถ้าเธอเกิดกระดกมันเข้าไปแล้วสภาพหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร

"ลองดูสักครั้งเถอะ ไม่เสียหายหรอก เราอยากให้ยิ้มหัดลองอะไรใหม่ๆ บ้าง"

"งั้นก็ได้ " ทำไมเธอถึงตกลงง่ายขนาดนั้นน่ะเหรอ สั้นๆ เลยคือ...อยากลอง

"อึก อึก อึก" เธอกระดกเครื่องดื่มในกระป๋องลงคออย่างฝืดเคือง และนั่งกระพริบตารอดูสิ่งที่จะตามมา พอผ่านไปได้เพียงสามนาที...

ฟุบ! เอาเป็นว่าสาวเจ้าของกายของไบรท์ หลับคอพับในท่านั่งท่าเดิมจนเขาขำปอดโยก เบียร์แค่สามอึกทำเอาเธอน็อคกลางอากาศได้ขนาดนี้เลยเหรอ? น่าทึ่งเกินไปแล้ว..

สองเดือนผ่านไป...

ผ่านมาเกือบสองเดือนเต็ม ที่ยิ้มไปใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายคนนั้น นับวันเธอยิ่งสวีทหวานกับหนุ่มลูกครึ่งนั่น จนใครๆ ต่างอิจฉา รวมถึงตัวเขาเอง

"ยิ้มๆ กันต์หิว"

นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาเผลอเรียกชื่ออดีตแฟนสาวที่เคยเป็นคนทำทุกอย่างให้ จากที่ตื่นมาไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน บนโต๊ะก็จะมีกับข้าว หรือไม่ก็ของว่างวางรอเขาอยู่บนโต๊ะ

ตอนนี้กลับพบเพียงความว่างเปล่า อ่างล้างจานที่เมื่อก่อนเคยมีจานไม่เกินสามใบแช่อยู่ ตอนนี้กองพะเนินจนจะชนกับเพดาน เสื้อผ้าที่เคยมีคนซักรีดให้ทุกครั้ง ตอนนี้ล้นตะกร้าไปหมด ห้องที่สะอาดสะอ้านตอนนี้ไม่ต่างจากรังหนู

และที่สำคัญเจ้าของร่างเล็กที่คอยวิ่งเต้นไปมา รอยยิ้มและเสียงหัวเราะในวันวาน กลับไม่ปรากฏตัวตนขึ้น ยิ่งทำเขาใจหาย...

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด~~จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เรียกให้คนที่นั่งหลบมุมมืดอยู่หลุดออกจากภวังค์ความคิด และกดรับสายในเวลาต่อมา

"ว่าไง"

[ไอ้กันต์มึงไม่มาเรียนเหรอวะ ที่คณะให้ตามมาทำกิจกรรม]

"ไม่อะ กูไม่ว่าง"

[มึงอย่ามาตอแหล มึงไม่อยากเสด็จออกจากห้องก็บอกมาตรงๆ]

"วันนี้ยิ้มมาเรียนไหม?"

เขาไม่คิดจะสนใจสิ่งที่เพื่อนถามเลยสักนิด ประโยคเดียวที่เขาจะเฝ้าถามหากตนเองไม่ได้ออกไปเจอเธอก็คงจะเป็น 'ยิ้มมาไหม?' 'เจอยิ้มทีไหน?' วนอยู่แค่นี้

[มา มากับผัวเขา มึงจะถามทำซากอะไร ตอนนี้มึงต้องมาทำกิจกรรมกับน้องๆ มึงเป็นเดือนคณะนะเว้ย งานสังคมมึงต้องรับผิดชอบ]

"บอกว่ากูไม่สบายก็จบ ถ้าไม่โอเคกูก็จะคืนตำแหน่งให้คนอื่นเอาไปทำแทน"

เขาตอบง่ายๆ เพียงเพราะไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเรื่องอื่นให้ปวดหัว ตอนนี้เขาไม่อยากทำอะไรสักอย่าง ชีวิตดูไม่มีเป้าหมายและไร้เหตุผลสุดๆ

ซึ่งต่างจากตอนเเรกที่ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่เลิกกับเธอ ยิ่งโดนเธอหักหน้าแบบนั้น เขายิ่งโมโหและประกาศกร้าวว่าไม่เคยคิดเสียดายผู้หญิงแบบนั้น ใช้ชีวิตสนุกสุดโต่ง กินเหล้าเที่ยวทุกวันไม่มีใครห้าม อิสระเต็มตัวนอนกับสาวไม่เคยซ้ำหน้า แต่พอนานวันเข้ากับรู้สึกเบื่อหน่ายเพียงแค่ชั่วข้ามคืน

ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงเลยสักนิด ส่วนความสุขที่แท้จริงของเขา ตอนนี้หลงเหลือไว้เพียงสิ่งของบางอย่างที่เธอไม่แม้จะกลับมาเอา

ไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เธอ เพราะไอ้เวรนั่นไม่เคยปล่อยเธอให้คลาดสายตาเลยแม้แต่ก้าวเดียว สิ่งที่คนแบบเขาทำได้ก็คงมีเพียงการแอบมองเธอครั้งแล้วครั้งเล่า น่าสมเพชนะว่าไหม?

"กันต์ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ฮึก~"

แขนแกร่งสองข้างโอบกอดเข่าตัวเองไว้แน่น พลางซุกหน้าลงคล้ายกับอยากหนีความเป็นจริงที่ไม่มีเธอคนนั้นแล้ว เธอใช้เวลาจากวันนั้นเพื่อลืมเขาไปทีละนิด และกำลังมีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้น แต่เขาล่ะ? เขาเคยลืมเธอได้อย่างที่ปากเก่งกับเธอไหม? ก็ไม่...

ตื๊ด~ ตื๊ด~ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะฮอตเป็นพิเศษ มีคนโทรตามไม่ว่างเว้น แต่กลับไม่มีสายที่รอคอยเลยสักครั้ง

"ครับม๊า"

[กันต์ลูกรัก เป็นไงบ้างลูก ช่วงนี้ไม่กลับบ้านเลย]

"ช่วงนี้กันต์งานเยอะครับม๊า ยังไม่มีเวลาว่างเลย" ชายหนุ่มพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่จะกุเรื่องให้ผู้เป็นแม่ตายใจ

[งั้นเหรอ? สบายดีไหมครับ กินอะไรบ้างหรือยัง]

"เรียบร้อยครับม๊า"

[เหรอ แล้ววันนี้ลูกสะใภ้ม๊าทำเมนูอะไรให้ลูกม๊ากินล่ะ"]

"อึก..." กันต์ถึงกับสะอึกพูดไม่ออก ความรู้สึกบางอย่างวิ่งขึ้นมาจุกตรงกลางอก จนหายใจไม่เต็มปอด ยิ่งพูด ยิ่งคิดถึง ยิ่งรู้สึกผิด

"เหมือนเดิมครับแม่ หลายเมนูจนกันต์จำไม่ได้"

เขายังคงโกหกผู้เป็นแม่ต่อไป จะให้บอกแม่ว่าเลิกกับยิ้มอย่างนั้นหรือ? เขาก็ไม่กล้า ไม่กล้าบอก และยิ่งไม่กล้ายอมรับ อีกอย่างที่บ้านชอบยิ้มมากเพราะยิ้มเป็นคนนิสัยดี เข้ากับคนได้ง่าย พูดจาน่ารักน่าฟัง ผู้ใหญ่คนไหนได้เจอก็อดเอ็นดูไม่ได้ ทุกคนคาดหวังว่าตำแหน่งลูกสะใภ้หลานสะใภ้ของบ้านต้องเป็นยิ้ม แต่กลับเป็นเขาซะเองที่รักษาเธอไว้ไม่ได้...

[สุดยอดจริงๆ ลูกสะใภ้ม๊าคนนี้ แล้วยิ้มอยู่นั่นไหม ม๊าอยากคุยด้วยสักหน่อย]

ม๊าจะรู้ไหม ว่าเขาก็อยากคุยกับยิ้มเหมือนกัน อยากให้เธออยู่ข้างๆ แต่นั่นมันคงเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน

"ยิ้มออกไปซื้อของครับ อีกสักพักกว่าจะกลับ" เขาบังคับเสียงไม่ให้เเสดงอาการสั่นอย่างสุดฤทธิ์

[อ้าวเหรอ ไม่เป็นไร ๆ ช่วงปิดเรียนอย่าลืมพายิ้มมาเยี่ยมที่บ้านบ้างนะ อากงบ่นคิดถึงใหญ่เลย อีกอย่างก็จะได้แนะนำให้ญาติผู้ใหญ่รู้จักด้วย เดี๋ยวเรียนจบเราสองคนก็จะเเต่งงานกันแล้ว]

"ดะ ได้ครับ"

ก่อนที่เขาจะกดวางสายไปด้วยมือสั่นเทา แต่งงาน? จะเเต่งงานได้ยังไง ตอนนี้แม้แต่หน้าเขายิ้มยังไม่ยอมหันมองเลยด้วยซ้ำ ขนาดเพื่อนเรียกชื่อเขาเธอยังไม่อยากได้ยินเลย คำที่ไอ้นิกเคยพูด เล่นวนในหัวเขาซ้ำไปซ้ำมา "ตอนผู้หญิงรัก ก็รักจะเป็นจะตาย แต่พอได้เกลียดมากๆ แม้แต่ชื่อก็ไม่อยากได้ยิน"

เขาควรจะทำอย่างไรงั้นเหรอ? ทำใจยอมรับกับความจริงที่ตัวเองป็นคนเลือกผลักไสเธอให้คนอื่นตั้งแต่แรก หรือหน้าด้านดั้นด้นไปขอโอกาสเธออีกครั้งดี? …