หลังจากอยู่พักรักษาตัวในโรงพยาบาลได้สามวัน หมอก็อนุญาตให้อังเปาออกจากโรงพยาบาลได้ โชคดีที่ร่างกายเธอฟื้นฟูไวจึงไม่มีอาการอะไรให้เป็นห่วง แต่ก่อนหน้านี้ก็เรียกได้ว่าหนักพอสมควรเพราะนอกจากจะต้องผ่าตัดไส้ติ่งเฉียบพลันแล้ว เจ้าประจำเดือนตัวเจ้าปัญหาที่ทำให้อังเปาสับสนว่าอาการปวดท้องของเธอเกิดจากอะไรกันแน่ก็หายแล้วเหมือนกัน
หญิงสาวกลับมานอนแผ่หลาบนเตียงราวกับได้เกิดใหม่ เธอหลับตาพริ้มหวังจะงีบสักครู่ ขณะเคลิ้มทำท่าจะหลับก็มีมารผจญมาเคาะประตูขัดจังหวะ
“ใครมาเนี่ย!”
เจ้าของห้องเดินย่ำเท้าไปเปิดประตูด้วยอาการหงุดหงิด ยิ่งเห็นคนที่รออยู่หน้าประตูก็ยิ่งอารมณ์เสีย และเหนือสิ่งอื่นใดคือสงสัยมากกว่าว่ามาทำไม
“มีธุระอะไร”
“อย่าเพิ่งหงุดหงิดใส่กันสิ ฉันก็แค่ผ่านมาแถวนี้แล้วคิดถึงเลยแวะมาหา”
สีหน้าอังเปาแสดงออกชัดว่าไม่รับแขก โดยเฉพาะแขกที่เป็นแฟนเก่าหน้าหมาอย่างไอ้ชานน
“หอนพอแล้วก็กลับไปซะ ที่น
