ถึงวันเดินทางไปค่าย สาวสวยร่างสูงราวหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรเดินลากกระเป๋าใบใหญ่สีชมพูเข้ามาในลานกิจกรรมเพื่อเช็กรายชื่อและรอขึ้นรถ การเดินทางครั้งนี้ใช้รถมินิบัสปรับอากาศของมหาวิทยาลัยจำนวนสองคันและรถกระบะหนึ่งคันไว้สำหรับขนของบริจาคและอุปกรณ์อื่นๆ ที่สมาชิกในค่ายหามาได้
เพราะเข้าโรงพยาบาลและพักฟื้นอังเปาจึงขาดไม่ได้ไปร่วมอยู่หลายกิจกรรม ต่างจากอินทรที่โดนเรียกตัวเป็นว่าเล่นโดยเฉพาะกิจกรรมเปิดหมวกรับบริจาคของและเงิน
อังเปาเดินไปสมทบกับขนมผิงที่นั่งตาแป๋วอยู่คนเดียวบนเก้าอี้โต๊ะม้าหิน เมื่อเห็นเพื่อนคนสวยเดินเข้ามาใบหน้าเมินเฉยของเด็กสาวก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาทันที
“เปา” เธอตะโกนเรียกพลันโบกไม้โบกมือ
“ทำไมแกมาเร็วจัง”
อังเปามองอีกฝ่ายด้วยแววสงสัย แต่ดูจากใบหน้าที่เหนื่อยหน่ายของตัวเองอังเปาก็พอเดาเหตุผลออก
“จำเวลาผิดเหรอ”
“ฮึ้ย รู้ได้ไงอ่ะ”
อังเปาหัวเราะเสียงเบา “แกน่ะ มีข้อควรระ
