นับจากที่ตัดสินใจตัดขาดจากครอบครัว พ่อของอังเปาก็พยายามติดต่อหาลูกสาวแต่เธอกลับหมางเมินไม่สนใจ สำหรับอังเปาแม้จะถูกมองว่าเป็นเด็กอกตัญญูเธอก็ไม่แคร์ เธอมีแค่แม่และคนที่รักเธอก็เพียงพอแล้ว
“นั่งจ้องจนผมแข็งแล้วนะ” อินทรเงยหน้าจากการสับหมูมองอังเปาที่เอาแต่จ้องหน้าตอนเขาทำอาหาร ร่างบางได้ยินคนน้องพูดก็หลุดขบขัน
“แข็งเหรอ ขอลองสัมผัสหน่อยได้ไหม”
คำพูดเธอทำให้ใบหน้าอีกคนเกิดริ้วแดง แม้จะเคยชินกับคำพูดทะลึ่งตึงตังหรือสองแง่สองง่ามแต่พอมันออกมาจากปากอังเปาแล้วอินทรก็อดเขินไม่ได้ เขาไม่ใช่เด็กใสๆ สักหน่อย แต่ไม่รู้ทำไมยัยพี่สาวคนนี้ถึงทำให้เขาดูกลายเป็นเด็กไร้เดียงสานัก
เวลาผ่านไปไม่นานสปาเก็ตตี้หน้าตาน่าอร่อยก็ถูกยกมาเสิร์ฟ
“น่ากินจัง”
“ผมหรือสปาเก็ตตี้”
“แน่นอนว่าต้องเป็นนายอยู่แล้ว แต่ทำไงได้ล่ะกินนายมันอิ่มใจไม่ได้อิ่มท้อง”
“หึ กินเถอะเดี๋ยวจะไม่อร่อย” อังเปาพยักหน้ารับอย่างรู้ฟัง
ตั
