วันเดอะบีคลับ สถานเริงรมย์ที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่านมากหน้าหลายตา อินทรนั่งเหม่ออยู่ที่บาร์ใช้ปลายนิ้วสาระวนอยู่กับขอบแก้วน้ำอัดลม แม้ชายหนุ่มจะคลุกคลีอยู่ที่ผับบาร์เป็นประจำแต่ทว่ากลับเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบดื่มแอลกอฮอล์ เป็นไปได้ก็จะหลีกเลี่ยง
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว”
เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นเรียกสติคนที่กำลังเหม่อลอย
“อ้าวแม่ปิ่น”
เจ้าของเสียงเรียกนั้นคือแม่เลี้ยงของอินทร เธอคนนี้แม้จะอายุสี่สิบสามปีแล้วแต่ทว่ากลับยังคงเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้างดงามราวกับคนอายุสามสิบปี เป็นหญิงแกร่งที่หาได้ยากสร้างตัวจากลำแข้งตัวเองเพียงลำพัง หลังจากโดนสามีคนเก่าทิ้งไปเมื่อสิบหกปีก่อนเธอก็ดิ้นรนก่อร่างสร้างตัวใหม่อีกครั้ง ทั้งยังต้องเลี้ยงลูกสาวตามลำพังด้วย
กว่าจะมีถึงทุกวันนี้ได้ไม่ง่ายเลย กระทั่งได้เจอกับพ่อของอินทรที่ทำให้ช่วงหลายปีที่ผ่านมาของเธอเบาลงราวกับได้ยกอิฐหนักออกจากอก
“ทำตัวเหมือนคนซ
