มาเฟียแอบรัก

แอบมอง

ปั้งๆ..

เสียงปืนดังขึ้น 2นัด

"หยุด...ถ้ามึงไม่อยากหัวเละเป็นโจ๊ก"

"เออ...นายครับ..ผม..อธิบายได้ครับ"

ชาย1ใน2พูดขึ้น

"กูไม่ต้องการคำอธิบาย"

"นายครับพวกผมผิดไปแล้ว พวกผมขอโอกาสสักครั้งนะครับ"

"พวกมึงคิดว่ากูโง่หรอ นี้คือครั้งที่สองที่พวกมึงทำ จัดการมัน....เบาๆแล้วจับมันส่งตำรวจ"เสียงผู้เป็นนายสั่ง

"รับทราบครับ"ปกรณ์มือขวาของเตชินต์

ตอบรับคำสั่งเจ้านาย แล้วจัดการสั่งลูกน้องที่มาด้วยอีก5 คนจัดการคนงานที่ขโมยของออกไปขาย

เตชินต์

ชายหนุ่มอายุ 36ปี โสด หล่อเข้ม สูง180 สง่าผ่าเผยสมชายชาตรี เป็นที่หมายตาของสาวๆหลายคน บางตระกูลก็อยากได้เขาไปเป็นลูกเขยเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ บางคนถึงกับเอาลูกสาวมาเสนอเพื่อที่จะได้ร่วมธุรกิจกับเขา เขาทำธุรกิจหลายอย่าง

มีทั้งธุรกิจสีขาวไปถึงธุรกิจสีเทา มีส่วนผลไม้เพื่อการส่งออก เป็นหมื่นๆไร่

เป็นเจ้าพ่อค้าไม้ที่ใหญ่ที่สุด รวมถึงเป็นเจ้าของผับใหญ่ๆอีกหลายแห่ง เป็นผู้มีอิทธิพลในโซนนี้ ใครต่อใครเรียกเขาว่ามาเฟีย ไม่มีใครอยากเป็นศัตรูกับเขา

สถานะของผู้หญิงที่เขาให้เข้าใกล้เขาได้คือ คู่นอนเท่านั้น ทุกคนมีข้อตกลงไม่ว่าจะเป็นโสเภณีหรือลูกรัฐมนตรีคนไหน เสร็จกิจ จ่าย จบแล้วแยกย้ายไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเขาทั้งนั้น

"ออกรถ"เขาสั่ง เดชาลูกน้องมือซ้ายของเขาที่ทำหน้าที่พลขับตอนนี้

"ไปไหนครับนาย"เดชาเอ่ยถามผู้เป็นนาย

"ไปกินกาแฟ"เจ้านายหนุ่มตอบ

"อีกแล้วหรอครับนาย"

"มึงมีหน้าที่อะไรก็ทำไป"

"คร๊าบบบนายย.."เดชาหาได้สนคำด่าของนายไม่ พวกเขาอยู่ด้วยกันมาร่วม 10ปีได้ รู้ใจผู้เป็นนายดี

เดชาขับรถเข้ามาจอดที่คาเฟ่เเห่งหนึ่ง ที่เจ้านายเขาชอบมากินกาแฟที่นี้ ความจริงเมื่อก่อนก็นานๆมาที แต่เดี๋ยวนี้มาแทบจะทุกวัน ทั้งๆที่กาแฟที่บ้านก็มี ที่สำหนักงานก็มีทุกที่แต่ทำไมเจ้านายเขาจะต้อง เจาะจงมากินร้านนี้ประจำ จะว่าชอบเจ้าของร้านก็ไม่ใช่อายุรุ่นแม่เข้าไปแล้วแต่ถ้าเป็นลูกสาวก็ไม่แน่ แต่เขาก็ไม่ห็นนายเเสดงออกว่าชอบใครเป็นพิเศษสักที

เดชาส่ายหัวยิ่งคิดยิ่งปวดหัว

เตชินต์เดินเขาไปในคาเฟ่ขนาดกลางที่มีพร้อมทั้งเคื่องดื่ม อาหาร ขนม เบเกอรี่ต่างๆ เขาเลือกไปนั้งมุมเดิมที่มองออกไปจะเห็นเป็นวิวแม่น้ำ เขาเลือกมาช่วงบ่ายๆ คนจะไม่ค่อยเยอะมาก

"รับอะไรดีค่ะ"มีเสียงดังมาจากข้างหลัง หลังจาที่เขานั้งลงแล้ว

"อเมริกาโน่ร้อนครับ"เขาหันมาตอบ เขา ชะงักไปเล็กน้อย ที่วันนี้ไม่ใช้พนักงานปกติที่มารับออเดอร์เหมือนทุกๆวัน

"อเมริกาโน่ร้อนอย่างเดียวนะคะ มีอย่างอื่นเพิ่มอีกไมคะ"

"ไม่ครับ"

"งั้นรอสักครู่นะคะ"

พูดเสร็จเธอก็เดินออกไป เขามองตามจนสุดสายตา แล้วหันมาชมวิวตรงหน้าต่อด้วยสายตาที่เป็นประกาย รอไม่นานอเมริกาโน่ร้อนก็มาเสิร์ฟ ด้วยเด็กเสิร์ฟผู้หญิงแต่เป็นคนละคนกับที่มารับออเดอร์เขาเมื่อกี้นี้

"พี่ทิวา คนนั้นไงค่ะที่หนูบอกเมื่อวันก่อนกรี๊ดดดด..คนอะไรหล่อขนาดนี้"

เด็กเสิร์ฟที่ไปเสิร์ฟกาแฟเมื่อกี้นี้ ทำท่ากรี๊ดดกอย่างกับเจอดาราดัง

"ยายกุ้งเบาได้เบาเดี๋ยวถ้าลูกค้าเขารู้ว่าเราแอบดูเขาร้านเราจะเสียหายนะ"

"ค่ะพี่ทิวา"เด็กกุ้งตอบเสียงอ่อยๆ

ทิวา

หญิงสาวหน้าตาดี อายุ26ปี สูง170 ผิวขาว หุ่นสะโอดสะองค์ หลังจากเรียนจบมาเธอก็มาช่วยแม่กับยายทำงานที่ร้านตัวเอง เธอจบมาได้ปีกว่ายายเธอก็เสียชีวิต ทิ้งให้เธออยู่กับแม่สองคน และตอนนี้แม่เธอป่วยด้วยโรคร้าย ทิวาจงต้องเป็นเสาหลักของร้าน เธอต้องทำเหมือนเธอเข้มแข็งอยู่ตลอดเวลาเพราะเธอกลัวว่าแม่เธอจะคิดมาก ทั้งที่ในใจเธอนั้น

โครตอ่อนแอเลย บ่อยครั้งที่เธอแอบไปร้องไห้คนเดียว ตอนนี้แม่เธอต้องใช้เงินในการรักษาตัว เธอเลยต้องทำงานอย่างหนัก เงินเก็บก็ใกล้หมดเต็มที จนตอนนี้เธอไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน เธอไม่มีญาติพี่น้อง มีก็แต่พ่อของเธอที่ทิ้งเธอกับแม่ไปมีครอบครัวใหม่สมบัติของพ่อเขาก็ขนไปปรนเปรอเมียน้อยจนหมด ดีที่ที่ดินและร้านนี้เป็นชื่อแม่ ที่ตอนนี้มันเป็นของเธออย่างสมบูรณ์

"ร้านนี้แหละครับเสี่ย"เสียงลูกค้ามาใหม่พูดดังขึ้นใกล้ๆเตชินต์แต่เนื่องจากจุดที่เขานั้งมีฉากไม้เลื้อยที่ใช้ประดับกกั้นอยู่ถ้าไม่สังเกตุจะมองไม่เห็นว่ามีคนนั้งอยู่

เสี่ยสมยศ เตชินต์ขมวดคิ้วทันทีมันมาทำอะไรที่นี้

"ที่ใช้ได้ ร้านก็ใช้ได้แต่กูได้ยินมาว่าลูกสาวร้านนี้เด็ดกว่า"เสียงเสี่ยสมยศพูด

"สวยใช้ได้เลยครับเสี่ย แต่เธอจะเล่นด้วยหรอครับ"ลูกน้องเสี่ยพูดขึ้น

"คนมันกำลังจะจมน้ำโยนเชือกไปให้มันจะไม่คว้าไว้ก็ให้มันรู้ไป"

"ได้ข่าวว่าเธอจะเอาเงินไปรักษาแม่เธอนะครับ แม่เธอกำลังป่วยหนัก"

"555 นั้นแหละยิ่งดี มึงไปเรียงมาหากูหน่อยสิกูอยากเช็กของหน่อย"

"ได้เลยครับเสี่ย"

เตชินต์กัดกรามแน่น

(มึงนี้มันชั่วจริงๆ)

"สวัสดีค่ะ มีอะไรกับดิฉันหรือป่าวค่ะ"เสียงใสดังขึ้น

"สวัสดีจ้ะหนู นั้งลงคุยกันก่อนสิ"เสี่ยทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่หญิงสาว

"ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะพอดีว่าดิฉันทำขนมอยู่อาจจะไม่สะดวกคุยด้วยค่ะ"ทิวาพอดูออกแต่ก็ยังรักษามารยาทอยู่

"เดียวสิจ้ะคนสวย เสียได้ข่าวว่าหนูต้องการเงินไปรักษาแม่ไม่ใช้หรอ เสี่ยช่วยได้นะ"หญิงสาวขมวดคิ้ว

"หมายความว่ายังไงค่ะ"เธอเอ่ยถามขึ้น

"เอาตรงๆเลยนะหนู หนูอยากได้เงินเท่าไหร่เสี่ยพร้อมจ่ายขอเเค่หนูตามใจเสี่ย"

"ขอโทษนะคะ ดิฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้วหละค่ะเชิญคุณกลับไปเถอะ"

"คิดให้ดีๆนะหนู แม่หนูที่ป่วยอยู่ต้องการใช้เงินไม่ใช้หรอ"

"คุณมาทางไหนเชิญคุณออกไปทางนั้นได้เลยค่ะ"

"นี้อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน้า ได้ข่าวว่าจะเอาที่ไปคำกู้เงินอยู่ไม่ใช้หรอ"

"เก็บเงินคุณไว้รักษาเบาหวานเถอะค่ะ ขอตัว"พูดเสร็จเธอก็รีบเดินกลับเข้าไปด้านใน

"แมร่งเล่นตัวชิบหาย พูดด้วยดีๆไม่ชอบสงสัยชอบไม้เเข็ง ไป...กลับ"เสี่ยสมยศอารมณ์เสียเดินออกไป

เตชินต์ที่ได้ยินทุกอย่างถึงกับอมยิ้มให้กับความเอาเรื่องของหญิงสาว

เตชินต์เรียกเก็บเงินแล้วลุกเดินออกจากร้านไปขึ้นรถ

"กินกาแฟอิ่มแล้วหรอครับนาย"

"ยัง...ยังกินหัวคนได้อีก"เตชินต์ตอบกลับลูกน้องคนสนิท

เดชาถึงกับย่นคอกลัวว่าจะถูกเจ้านายกินหัว

"กูได้ข่าวว่าที่ตรงนี้เจ้าของอยากเอาไปค่ำกู้เงินมึงไปจัดการให้กูหน่อย"

เดชาขมวดคิ้ว

"นายจะปล่อยเงินกูหรอครับ"

"กูต้องการแค่ที่ตรงนี้ มึงเข้าใจอะไร

อย่ากจังว่ะ"

"ครับๆเข้าใจแล้วครับ"

"ด่วนที่สุด"เตชินต์ย้ำลูกน้องคนสนิทไปอีก

"ครับด่วนที่สุดครับ"เดชาเข้าใจว่านายเขาคงอยากได้ที่ผื่นนี้มาก