ยังไงก็หนีผมไม่พ้น

1585 คำ

เสียงคุยกันสนุกสนานดังมาจากโต๊ะอาหาร "อะแฮ่ม...มีความสุขกันจังเลยนะ"ทุกคนหันไปมองยังต้นเสียง ปกรณ์กับเดชามองหน้ากัน "มาแล้วหรอค่ะ"ทิวาถามขึ้นอย่างไม่รู้ถึงความผิดปกติ เตชินต์นั้งลงหัวโต๊ะ "ตักข้าวสิว่ะ จะรอให้กูตักเองรึไง" เอาแล้วไง ปกรณ์กับเดชามองหน้ากันอีกรอบ รอบนี้รู้แล้วว่าตัวใครตัวมัน "ครับนาย"เดชาตอบพร้อมกับรีบตักข้าวให้เจ้านาย "ขอบใจนะพี่เด"เตชินต์เอ่ยขึ้น ปกรณ์หันไปมองหน้าเพื่อน พร้อมกับยกมือทำท่าถูกเชือดคอให้ใส่เพื่อน เดชาถึงกับเหงื่อตกรีบตักข้าวเสิร์ฟให้ทิวา "ขอบคุณค่ะพี่เด"ทิวาเอ่ยขอบคุณเดชา [ตายกูตาย ตายไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด]เดชาคิดในใจ "เออ...ผมขอตัวไปตรวจงานก่อนนะครับ" ปกรณ์รีบชิ่งหนีก่อน (อยู่ไม่ได้เเล้วโชคดีนะมึงไอเดชา) "เออ..ผ...ผมก็ขอตัวก่อนนะครับผมต้องไปช่วยไอปกรณ์"พูดเสร็จเดชาก็รีบเดินตามปกรณ์ออกไป ทิวามองตามทั้งสองงงๆ จะรีบไปไหนกันเมื่อกี้ยังบอกว่าวันน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม