สองชั่วโมงต่อมา
@PK Hospital
หลังจากที่ฉันได้รับการรักษาจากคุณหมอแล้ว ฉันก็ขอคุณหมอมาดูอาการพี่คิม ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นตายร้ายดียังไง ในตอนแรกคุณหมอก็ไม่ยอม บอกจะให้ฉันนอนพักผ่อนท่าเดียว
แต่ฉันเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ร้องไห้ขอร้องอ้อนวอนคุณหมออยู่แบบนั้น จนคุณหมอใจอ่อน
"หนูณิ!!" ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่แสนคุ้นเคย ก่อนจะเห็นพี่คินและพี่ธาร กำลังวิ่งมาทางนี้ ฉันที่เห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งไปกอดพี่ชายตัวเองทันที ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา
"ฮึกๆ ...พี่คิน...เป็นเพราะหนูณิ...ฮึกๆ ...หนูณิผิดเอง...หนูณิทำให้พี่คิมต้องเป็นแบบนี้....ฮึกๆๆ!!"
"ใจเย็นหนูณิ.....ฟังพี่นะไอ้คิมมันต้องไม่เป็นอะไร...หยุดร้องไห้ก่อน!!" พี่คินเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา
"หนูณิ....มานั่งตรงนี้ก่อนมา!!" ก่อนที่พี่ธารจะพูดขึ้น แล้วพาฉันเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่หน้าห้องฉุกเฉิน
"พี่ธารคะ..
