สองเดือนต่อมา
“ที่รักครับ ขยับมานอนใกล้ๆ พี่อีกนิดได้ไหม”
“นี่ก็ใกล้แล้วนะคะ ถ้าใกล้กว่านี้คงต้องสิงร่างพี่คิมแล้วนะ” ฉันตอบพี่คิมไป เพราะตอนนี้ฉันนอนแทบจะตัวติดเขาอยู่แล้ว
“งั้นพี่ขอดมรักแร้ที่รักหน่อยได้ไหม อยากดมอีก” ไอ้อาการอยากดมรักแร้เนี่ย พี่คิมเป็นมาเกือบครึ่งเดือนแล้วนะ นี่ก็ไม่รู้ว่าจะอยากดมรักแร้ฉันทำไมนักหนา
“พรุ่งนี้ณิว่า พี่คิมไปหาหมอดีกว่าไหมคะ”
“ไปทำไมครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“ไม่เป็นยังคะ เอะอะก็จะเอาแต่ดมรักแร้ของณิอยู่นั่นแหละไม่เหม็นหรือยังไง”
“เหม็นที่ไหนหอมจะตาย เป็นไปได้พี่อยากดมทุกเวลาเลย” ถึงรักแร้ฉันจะหอมก็จริง แต่ใครมันจะยอมให้ดมขนาดนั้นกันเล่า อีกอย่างนะฉันก็รู้สึกจั๊กจี้ตลอดเวลาเลย ที่พี่คิมเขาขอดมด้วย
“ถ้าพี่คิมยังจะเอาแต่ดมอยู่แบบนี้ งั้นณิจะไปนอนกับลูกแล้วนะคะ” นี่ปิดไฟมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ พี่คิมก็ยังเรียกร้องแต่จะดมรักแร้ฉันให้ได้เลย
