ฉันนั่งอ่านข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ตอบกลับไป
ณิริน : จำได้ค่ะ
รินดา : ดีใจจัง ที่น้องจำพี่ได้
รินดา : วันนี้ตอนเย็นว่างมั้ยจ๊ะ
รินดา : พี่อยากเลี้ยงข้าวน้องเป็นการขอโทษ
ณิริน : ความจริง ไม่ต้องเลี้ยงก็ได้นะคะ
รินดา : อย่าปฏิเสธพี่เลยนะ พี่รู้สึกไม่สบายใจ
รินดา : แต่ถ้าน้องรังเกียจที่จะกินข้าวกับพี่
รินดา : งั้นพี่ขอโอนเงินค่าชุดนักศึกษาคืนให้น้องนะ
ณิริน : ไม่ได้รังเกียจนะคะ
ณิริน : งั้นพี่รินดาส่งโลเคชันให้ณิก็ได้ค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นณิไป
สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะตอบตกลงพี่เขาไป นี่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นคนที่ปฏิเสธคนไม่เก่งเลย
ตอนเย็น 18.40 น.
ร้านเต็กปังกรอบ ใกล้ๆ มหาวิทยาลัย
“น้องณิ…ทางนี้จ๊ะ” เมื่อฉันเดินเข้ามาในร้านก็เห็นพี่รินดานั่งโบกไม้โบกมืออยู่ตรงโต๊ะอาหารใกล้ๆ กับน้ำตกจำลองของทางร้าน พอเห็นแบบนั้นฉันก็เดินเข้าไปหาเธอทันที
“ขอโทษที่มาช้
