พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของปราญติญาแต่วันนี้เธอก็ทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าไปจนถึงเที่ยงคืน หลังจากเลิกงานแล้วหญิงสาวก็รีบเดินมายังลานจอดรถก็เจอกับภาณุวิชญ์ที่มายืนรออยู่แล้ว
“ป่านทางนี้” เขารีบเรียกเมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินไปยังรถของเธอที่จอดอยู่
“ณุมาทำไม” ปราญติญารีบเดินมาคุยใกล้ๆ เพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็น
“ผมก็มารับป่านไง”
“แต่เราตกลงกันแล้วนี่ว่าณุจะไม่มาหาที่นี่”
“ก็ไม่ได้มาหาแต่มารับ”
“มันก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ”
“ป่านรีบขึ้นรถเถอะนะถ้าเกิดใครไม่เห็นขึ้นมันจะไม่ดีเอานะ”
“ณุจะรับป่านไปไหน”
“ก็เราคุยกันแล้วนี่ว่าวันหยุดป่านจะไปอยู่กับผมที่คอนโด”
“แต่ป่านไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเตรียมอะไรมาเลยขอไปพรุ่งนี้เช้าได้ไหม”
“ไปคืนนี้เลยผมเตรียมของทุกอย่างไว้ให้หมดแล้ว”
“มันจะเกินไปแล้วนะณุ ป่านทำงานมาเหนื่อยมากๆ ขอนอนพักก่อนได้ไหมแล้วพรุ่งนี้จะไปหาที่คอนโดเอง”
“ผมรู้ว่าป่านเหนื่อยก็เลยมารับ เอา
