“เป็นยังไงบ้างบุ๋มเมื่อคืนกลับดึกหรือเปล่า” ปราญติญาถามพรชนกเมื่อเพื่อนเดินมานั่งตรงเคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อรอรับเวร
“พวกเรานั่งคุยกันอยู่เกือบเที่ยงคืน น่าเสียดายมากที่ป่านกลับก่อน”
“ป่านก็เสียดายเหมือนกันแต่แลกเวรบ่อยๆ ก็เกรงใจคนอื่น”
“เพื่อนในกลุ่มคุยกันว่าที่ณุอาสามาส่งป่านเพราะเขาอาจจะคิดอะไรกับป่านก็ได้”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกบุ๋ม เขาก็บอกแล้วนี่ว่าเขามีธุระ”
“แต่บุ๋มมีความรู้สึกแปลกๆ เหมือนณุเขาจะชอบป่านยังไงก็ไม่รู้นะ ตั้งแต่ตอนที่เราไปงานโรงเรียนแล้วสายตาที่เขามองป่านไม่เหมือนสายตามองเพื่อนเลย ระหว่างป่านกับณุมีอะไรมากกว่าที่บุ๋มรู้หรือเปล่า ดูเหมือนครั้งนี้จะสนิทกันกว่าครั้งที่เจอที่โรงเรียน”
“ไม่มีอะไรหรอก เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ” ปราญติญายืนยันกับพรชนกอย่างจริงจัง
“น่าเสียดายนะป่านก็โสดณุก็โสดถ้าได้เป็นแฟนกันน่าจะดีมากๆ”
“ดีที่ไหนล่ะเกิดเลิกกันขึ้นมาเราก็จะเสียเพื่อนนะ บุ๋มอย
