ฟ้ารดาคิดถึงอีเมล์ที่ส่งหาบิดาที่อยู่ต่างประเทศ ถ้าเธอติดต่อบิดาของเธอได้ ฟ้ารดาก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ นี่บิดาของเธอคงจะยุ่งจริงๆ ถึงไม่ได้ตอบอีเมล์ของเธอ
และฟ้ารดาก็หวนคิดถึงแม่ของเธอขึ้นมาทันที ถ้าแม่ของเธอยังอยู่ เธอคงไม่เป็นแบบนี้ เธอจำได้ตอนที่แม่ของเธอป่วยหนัก
แม่เลี้ยงขวัญใจไปเยี่ยมแม่ของเธอ ท่านทั้งสองร้องไห้แล้วกอดกันกลม แม่ของเธอฝากฝังเธอไว้กับแม่เลี้ยงขวัญใจ แม่เลี้ยงขวัญใจรับปากทันที แต่แม่เลี้ยงขวัญใจยื่นเงื่อนไขบางอย่างกับนางพาฝัน นั่นคือเธอขอฟ้ารดามาเป็นสะใภ้ เพราะเธอรู้สึกเอ็นดูฟ้ารดามาตั้งแต่เด็ก แต่นางพาฝันก็ไม่อยากจะให้ฟ้ารดาแต่งงานเท่าใดเนื่องจากว่าเธอยังเด็กเกินไป
แต่เป็นแม่เลี้ยงขวัญใจที่พูดจาเกลี้ยกล่อมจนนางพาฝันยอมจำนน ฟ้ารดาที่รับฟังเงียบๆ ได้แต่เศร้าใจในโชคชะตา นี่เธอต้องมาแต่งงานกับใครที่เธอไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ด้วยเธอเป็นคนหัวอ่อนเธอเชื่อฟังคำสั่งของมารดา เธอจึงรับเงื่อนไขนี้ด้วยความจำใจ
ฟ้ารดายังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอยังคงใช้ความคิดอย่างหมกมุ่น มาถึงวันนี้ฟ้ารดาถอยไม่ได้แล้ว เธอต้องเดินหน้าต่อ ถึงแม้ว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีจะแสดงความรังเกียจเธอมากเพียงใด เธอก็ต้องอยู่ที่นี่ เพราะเธอไม่มีญาติพี่น้องเหลืออยู่แล้ว เธอไม่มีที่ไปจริงๆ
เด็กเพิ่งจบมัธยมปลายแบบเธอ แล้วไม่ได้เรียนต่อ เพราะมารดาป่วยต้องดูแลมารดา ทำให้เธอไม่รู้จริงๆว่าเธอจะไปทำงานอะไร ถึงจะสามารถเลี้ยงชีพต่อไปได้และคนเดียวที่เธอจะฝากความหวังไว้ได้เช่นบิดาของเธอ ก็ยังไม่ตอบอีเมล์กลับมา
ฟ้ารดาตัดความคิดทั้งหมดออกไปจากหัว เธอเดินไปล็อคห้อง ด้วยเพราะคิดว่าชายหนุ่มคงไม่กลับมาแล้ว เธอถอดชุดแต่งงานออกด้วยความทุลักทุเล เพราะชุดแต่งงานถูกออกแบบมาเพื่อให้มีคนช่วยถอด แต่คนที่จะช่วยถอด คงจะไม่คิดแม้แต่จะสัมผัสตัวเธอ
ฟ้ารดาถอดชุดเรียบร้อยแล้ว เธอจัดการหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาใส่ ก่อนที่เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ฟ้ารดาจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอก็ขึ่นไปนอนบนเตียงนุ่ม ที่มีกลีบกุหลาบโปรยอยู่บนผ้าห่ม เมื่อเห็นกลีบกุหลาบ เธอก็ไพล่ไปนึกถึงเจ้าบ่าวของเธอที่หายออกไป แต่ก็ช่างเขาเถอะ เธอไม่อยากจะใส่ใจกันคนพรรค์นั้น เธอจึงหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับสนิทในที่สุด
ภูวดลออกมาจากห้องหอแล้ว ชายหนุ่มมานั่งจิบไวน์อยู่ที่ห้องทำงานเพียงคนเดียว เขารู้สึกเบื่อกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ชีวิตของเขาตอนนี้ขาดอิสระขึ้นมาทันที เขามียัยเต้าหู้หน้าจืด เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย อีกทั้งมารดาของเขา ยังสนับสนุนเธอ ซะจนลูกแท้ๆอย่างเขา แทบจะหมดความสำคัญ
ภูวดลไม่ได้น้อยใจ แต่เขาไม่อยากให้มารดาหลงกลติดกับผู้หญิงแบบนี้ เธอมีอะไรมากกว่าความจืดชืดบนใบหน้าแน่นอน ภูวดลเชื่อแบบนั้น ผู้หญิงคนนี้เล่นละครเก่ง เธอไม่ใช่เด็กใสซื่อแบบที่มารดาเขาคิดอย่างแน่นอน