ฟู่อินเหยาหันมองฝ่าบาทอย่างต้องการถาม เพราะว่าฝ่าบาทคงไม่อยากได้นางมาป่วนวังกระมัง เพราะนางรับมือยากที่สุดและชอบหาเรื่อง สนมต่าง ๆ ของฝ่าบาทอาจจะกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทางก็เป็นได้
แต่เมื่อเห็น เหลียงจื่อเพ่ย ฉินอันจวิน รุ่ยอ๋อง สำลักข้าวกันหน้าดำหน้าแดง แล้วฝ่าบาทก็ก้มลงกระซิบเฉลยความนัยน์ของคำถามนี้
“เสน่ห์แรงมิเบา...ให้ข้ากลั่นแกล้งพวกเขาสักเล็กน้อยเถอะ”
กระซิบเสร็จแล้วก็เอ่ยต่อ
“ปีนี้ครบรอบการรับสนมพอดี เจ้าเห็นว่าเช่นไรอินเหยา”
“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” สามบุรุษตอบพร้อมกันอย่างขันแข็ง ทั้งที่คนที่ควรตอบควรจะเป็นแม่ทัพฟู่เสียมากกว่า นั่นสร้างเสียงหัวเราะให้กับผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน
“พวกเจ้านี่เป็นอันใดกัน แม่ทัพฟู่ผู้เป็นบิดายังนิ่งเงียบ แต่พวกเจ้ากลับเดือดร้อนแทนใช้ได้ที่ไหน จริงหรือไม่อินเหยา” หลินไท่จงหันไปขอความเห็น
“เพคะฝ่าบาท”
น้ำเสียงแจ่มแจ๋วของคนด้านข้างของฉินอันจวินขานรั
