ช่วงสายของวันบูมได้พาตัวเองลงมาข้างล่างเหมือนชีวิตปกติของเขา ร่างสูงทิ้งตัวนั่งข้างแม่อย่างเกียจคร้าน ลงมาก็ไม่ได้หมายความว่าจะช่วยหยิบจับอะไร นั่งรอความขยันอีกหน่อยถึงจะได้ฤกษ์ทำงาน เลยเลือกตีป้อมแก้เบื่อ
“คนอื่นเขาตื่นจับนั่นจับนี่ไปถึงไหนต่อไหน ลูกชายฉันพึ่งเสด็จลงมาได้” เจ๊แอ๋วแขวะให้ลูกชายอย่างเป็นเรื่องปกติ ชินไปหมดแล้ว แต่ก็อดบ่นไม่ได้
“รีบไปไหน ร้านไม่หนีหรอก”
“แต่งงานมีเมียแล้วก็เปลี่ยนตัวเองหน่อยพ่อคุ๊ณ”
“ก็แค่แต่งงานไหมเจ๊”
“แต่งงานแล้วก็คือโตแล้ว เป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว”
“ไม่เห็นสำคัญ แต่งงานเพราะความจำเป็น ไม่ได้แต่งเพราะรักสักหน่อย” บ่นออกมาโดยที่สายตาจ้องจอ มือกดเกมอยู่แบบนั้น “ถ้าไม่ใช่เพราะอยากได้อิสระจากเจ๊บูมไม่แต่งหรอกเจ๊ก็รู้”
“ปากเอ็งนะ พูดก่อนคิดบ้าง” หันไปว่าให้ลูกชายโดยไม่ลืมตีปากพล่อย ๆ อย่างอดไม่ไหว
“โอ๊ย...! พูดเรื่องจริงผิดตรงไหน” ร้องหลบมือแม่แล้วแย้ง
