ทางด้านพายุนั่งอยู่แคร่ไม้กับเพชรดวงตามองไปยังทุ่งนาเขียวขจียาวสุดลูกหูลูกตาคิดถึงฟ้าใหม่มาก
อยู่ห่างไกลกันเกือบอาทิตย์ก็คิดถึงจะแย่ นี่ยังไม่ได้คุยกับเธออีกมันก็เหมือนจะตาย…
“เป็นจั่งได๋ ฟ้าบ่รับโทรศัพท์มึงเลยเบาะ?” (เป็นยังไง ฟ้าไม่รับโทรศัพท์มึงเลยเหรอ)
“อืม สงสัยบ่ว่าง” (อืม สงสัยไม่ว่าง)
“สงสัยแหละ” พายุเลือกที่จะเงียบนั่งดูเพชรกินเหล้าขาวอยู่ด้านข้าง
“กูคือเป็นจั่งซี่วะ” (ทำไมกูเป็นแบบนี้วะ)
“เป็นอีหยัง?” (เป็นอะไร) เพชรขมวดคิ้วเป็นปมไม่เข้าใจที่จู่ ๆ พายุก็พูดคำนี้ขึ้นมา
“บ่ฮู้ บ่แม่นถืกของเขาแล้วติวะ คืออยากได้เขาอยู่บ่เซา” (ไม่รู้ ไม่ใช่ถูกของเขาแล้วเหรอ ทำไมอยากได้เขาอยู่ตลอดเวลา) พอพายุพูดจบเพชรก็แทบสำลักเหล้าขาวเพราะไม่เคยได้ยินพายุพูดอะไรแบบนี้มาก่อน
“ถืกของหรือถืกลีลาเขาเอาดี ๆ” (ถูกของหรือถูกลีลา) เขาเอาดี ๆ)
“กูว่าแม่นอย่างหลังคัก ๆ” (กูว่าน่าจะอย่างหลังแน่ ๆ)
