“สวัสดีค่ะ พ่อแม่” อัญญายกมือไหว้ผู้เป็นพ่อแม่ของตัวเองหลังจากเดินมาหยุดที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน เพราะวันนี้เป็นวันหยุดจึงทำให้ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน
“...!!!” และทุกคนที่เห็นว่าเป็นอัญญาก็นิ่งอึ้งไปอย่างไม่มีใครพูดอะไรได้ จนกระทั่ง
หมับ! แรงกอดของคุณบัวหยกผู้เป็นแม่ของอัญญาที่เหมือนได้สติลุกจากโซฟาเดินเข้ามาหาอัญญาก่อนจะดึงลูกสาวตัวเองไปกอดไว้ทันที
“แกไปอยู่ไหนมา แกมันลูกไม่รักดี แกกล้าดียังไงทิ้งแม่ไปไม่บอกไม่กล่าวสักคำ แกยังเห็นฉันเป็นแม่อยู่ไหม! แกจะใจร้ายใจดำไปถึงไหน จะทำร้ายแม่ไปถึงไหน!” เสียงที่ดังขึ้นอย่างตำหนิแต่กลับดังขึ้นพร้อมเสียงสะอื้นของผู้เป็นแม่ที่ไม่เคยรู้ข่าวคราวของลูกสาวตัวเองมาเป็นเวลาถึงห้าปีที่ไม่รวมสองปีก่อนที่แต่งงานอยู่บ้านสามี ไม่งั้นก็รวมเป็นเจ็ดไปได้
“อัญกลัวทุกคนจะเกลียดอัญจนไม่อยากต้อนรับอัญแล้ว” อัญญาพูดเสียงสั่นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างได้ปลดปล่อย
