เคร้ง! เสียงบางอย่างที่ตกแตกดังขึ้นเรียกความสนใจของอรัญและเอมอรให้เงียบก่อนทั้งสองจะหันไปยังต้นเสียงและนั่นก็ทำให้เห็นเด็กชายอนัฐในวัยสี่ขวบที่ยืนจ้องมองพวกเขาด้วยใบหน้าถมึงทึงพร้อมกับแจกันประดับที่ตกแตกอยู่ที่พื้นจากการผลักของเด็กชายอนัฐ
“นัฐ” อรัญเรียกลูกชายขึ้นด้วยความตกใจ เพราะนี่คือสิ่งที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด การทะเลาะกันไม่ว่าจะคำพูดหรือการลงไม้ลงมือ เขาพยายามอย่างที่สุดไม่ให้ลูกชายได้เห็นหรือได้ยินมัน แต่สุดท้าย...
“.....” เด็กชายอนัฐยืนจ้องมองพ่อแม่ตัวเองด้วยใบหน้าถมึงทึงลมหายใจเข้าออกอย่างแรงน้ำตาไหลอาบใบหน้าแต่กลับไร้เสียงสะอื้น
“กรี๊ดดด!!!” และอยู่ๆ เด็กชายอนัฐกรีดร้องออกมาเสียงดังทั้งน้ำหูน้ำตาไหลอย่าน่าสงสารก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นสองของบ้านไป
“นัฐ!” อรัญที่เห็นแบบนั้นก็เป็นห่วงลูกชายไม่น้อยก่อนจะรีบวิ่งตามขึ้นไปอย่างไม่รอช้า
ปัง! แค่นิดเดียวเขาจะถึงตัวลูกชายแล้วแต่ประตูห้
