ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ดีขึ้นเรื่อยๆ จันทร์เจ้าที่เคยยึดมั่นว่าเธอจะเป็นเพียงแค่นางบำเรอของเขา เหมือนความคิดเธอจะเริ่มเปลี่ยนไป แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะบอกเขา
เย็นวันหนึ่ง...
จันทร์เจ้าได้รับข้อความจากปุณณ์สั้นๆ “ฟองมาหาผมที่นี่หน่อยนะ” พร้อมพิกัดที่เธอคุ้นตา สถานเลี้ยงเด็กผู้พิการทางสายตาที่ทั้งคู่เคยไปช่วยเหลือเป็นประจำ เธอแปลกใจไม่น้อยที่อยู่ดีๆ เขาก็บอกให้เธอไปที่นั่น แต่ก็นั่นแหละ อาจจะเป็นเพราะว่าเขากำลังจะจัดกิจกรรมอะไรบางอย่างก็ได้ ว่าแล้วหญิงสาวก็รีบไปตามนัดหมายทันที
เมื่อเธอก้าวเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ไฟในห้องค่อยๆ สว่างขึ้นทีละดวง ภาพถ่ายจำนวนมากถูกจัดเรียงอยู่บนผนัง รอบห้องเต็มไปด้วยรูปถ่ายของเธอ รอยยิ้มอ่อนหวานขณะกอดเด็กๆ ภาพที่เธอกำลังเล่านิทาน ภาพที่เธอจับมือเด็กน้อยสอนวาดรูป ทุกภาพล้วนถูกบันทึกด้วยสายตาแห่งความรักของปุณณ์ มันทำให้เธอประหลาดใจเป็นอย
