เช้าวันเสาร์...
แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านสีขาวเข้ามาในห้องนั่งเล่น กลิ่นเค้กช็อกโกแลตที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ ลอยอบอวลไปทั่วบ้าน
“แม่ขาาาาาาา เค้กของพราวเสร็จหรือยังคะ” เสียงเล็กเจื้อยแจ้วดังขึ้นพร้อมกับร่างกลมป้อมของเด็กหญิงพราวรุ้งที่วิ่งเข้ามากอดขาบิดา แน่น ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยรอยยิ้มและแววตาเปล่งประกาย
ปุณณ์ที่นั่งช่วยภรรยาจัดดอกไม้สำหรับโต๊ะงานเลี้ยงหันลงไปอุ้มลูกขึ้นมาแนบอก “ใจเย็นสิครับคุณหนูพราว วันนี้หนูเป็นเจ้าของวันเกิด เค้กต้องสวยที่สุดก่อนถึงจะเป่าเค้กได้นะ เพราะฉะนั้นห้ามใจร้อนเด็ดขาดเดี๋ยวเค้กไม่สวย" ผู้เป็นบิดาเอ่ยออกมาด้วยความเอ็นดู
“จริงด้วย” จันทร์เจ้าหัวเราะเบาๆ พลางยื่นมงกุฎกระดาษที่เธอทำเองเมื่อคืนให้ลูกสาว “นี่ค่ะ เจ้าหญิงพราวรุ้งของแม่”
พราวรุ้งเบิกตากว้าง ก่อนรีบรับไปสวมทันทีแล้วหมุนตัวโชว์ “สวยมั้ยคะพ่อ”
“สวยที่สุดในโลกเลยครับ” ปุณณ์ก้มลงหอมแก้มลูกแรงๆ จนพราวรุ้งหัว
