“ไม่ต้องมาคิดถึงฉันหรอก คุณปลอดภัยก็ดีแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” ภัคธีมาเอ่ยเสียงเรียบ
“ฉันขอโทษที่เคยเข้าใจเธอผิด อย่าทิ้งฉันไปไหนเลยนะ” เวทิศกล่าวพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาว ภัคธีมาหยุดชะงักลงทันที เพราะเธอก็ไม่อยากปล่อยเวลาให้เสียเปล่าไปเช่นนี้อีกแล้ว เธอไม่รู้ว่าเธอจะมีชีวิตยืนยาวได้อีกกี่วัน เพราะฉะนั้นหากวันนี้เธอยังมีลมหายใจอยู่ ก็ควรจะให้อภัยกัน จะได้ไม่รู้สึกเสียใจเพราะหากวันใดที่เธอและเขาจะต้องจากกัน
“ไม่เป็นไรค่ะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ คุณได้ชดใช้สิ่งที่คุณทำกับฉันไปแล้ว” ภัคธีมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ฉันขอโทษที่โง่เกินกว่าจะอภัย เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย” เวทิศกล่าวพร้อมกับกุมมือหญิงสาวไว้ แล้วส่งสายตาเว้าวอน
“ฉันคงตัดสินใจไม่ได้หรอกค่ะ เพราะคนที่ตัดสินใจคือคนนี้” ภัคธีมากล่าวพร้อมกับนำมือของชายหนุ่มไปลูบที่หน้าท้องแบนราบของเธอ
“หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่าเธอท้อง” เวทิศกล่าวด
