บ่วงปรารถนาซาตาน

กักขัง

เกาะไข่มุก

เรือสปีทโบ๊ทแล่นเข้ามาจอดเทียบท่าเรือส่วนตัว ก่อนที่จะมีหญิงวัยกลางคนมารอต้อนรับอยู่ ชายชุดดำทั้งสองกล่าวทักทายหญิงวัยกลางคนด้วยความคุ้นเคย

“ป้านางพาไปขังไว้ที่กระท่อมท้ายเกาะ” ดอนที่ถอดหมวกไอ้โม่งคลุ่มหัวอยู่ออกแล้ว กล่าวแจ้งนางนางแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของเวทิศ

“นายโทรมาสั่งไว้หมดแล้วไม่ต้องห่วง” นางนางรับคำอย่างรู้งาน แต่สายตาก็มิวายเป็นห่วงผู้หญิงที่ถูกจับมาตามประสาผู้หญิงด้วยกัน

“งั้นเดี๋ยวฉันสองคนกลับขึ้นฝั่งก่อนนะ ที่นี่ฝากป้าจัดการต่อด้วย” ดอนกล่าวสำทับอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่สปีทโบ๊ทพร้อมกับชายอีกคน ในขณะที่ภัคธีมาได้แต่มองตามด้วยความไม่เข้าใจ

หญิงสาวส่งสายตาวิงวอนให้กับนางนาง แต่นางนางก็ไม่อาจฝ่าฝืนคำสั่งเจ้านายหนุ่มของเธอได้ เธอได้แต่นึกสงสารหญิงสาวคนนี้อยู่ในใจเท่านั้น

“ป้า” ภัคธีมาพยายามเรียกนางนางเพื่อให้แก้มัดผ้าที่ปิดปากเธออยู่

"มีอะไรคะคุณ" นางนางหันมาถามภัคธีมาพร้อมทั้งแก้ผ้าที่มัดปากหญิงสาวออก

"ป้าปล่อยหนูไปเถอะนะคะ แล้วหนูจะให้เงินป้าเป็นการตอบแทน" ภัคธีมาเอ่ยเจรจาอย่างมีความหวัง

"ป้าหักหลังนายไม่ได้หรอกค่ะ นายมีบุญคุณกับป้ามาก คุณอย่ามาขอร้องป้าเลย ป้าทำไม่ได้จริงๆ" นางนางเอ่ยด้วยความลำบากใจ เพราะเธอก็สงสารผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่น้อยเช่นกัน

"แล้วนายของป้าเป็นใคร เขาจับฉันมาทำไม ฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันไปทำอะไรให้เขา" ภัคธีมารำพึงด้วยความหมดหวัง ทำให้นางนางรู้สึกสงสารเป็นอย่างยิ่ง แต่เธอก็ไม่สามารถปล่อยหญิงสาวไปได้ตามที่เธอขอร้อง

เมื่อรู้ว่าไม่มีหวังภัคธีมาก็ได้แต่ก้มหน้าด้วยความเศร้าหมอง แล้วเดินตามแรงจูงของนางนางที่นำเธอมายังกระท่อมท้ายเกาะ ภัคธีมามองไปด้วยความหวาดกลัว เพราะสภาพของกระท่อมที่อยู่ตรงหน้า มันแทบไม่เหลือเค้าของสถานที่พักอาศัยของมนุษย์

"นี่ฉันต้องอยู่ที่นี่จริงเหรอป้า" ภัคธีมาถามออกมาด้วยความหวาดกลัว

"ใช่ค่ะนายจัดเตรียมที่นี่ไว้ให้คุณพักค่ะ" นางนางอธิบายตามคำสั่งที่ได้รับจากเวทิศ

"เฮ้อ..." ภัคธีมาถอนหายใจออกมาเสียงดังแล้วก็เดินตามนางนางเข้าไปภายในกระท่อม

"คุณพักอยู่ที่นี่แล้วเดี๋ยวเย็นป้าจะทำอาหารมาให้นะคะ" นางนางกล่าวพร้อมแก้มัดเชือกให้ภัคธีมา หญิงสาวพยายามจะเดินออกไปด้านนอกเพื่อหลบหนี แต่นางนางก็ขู่ขึ้นมาจนภัคธีมารู้สึกกลัว