ชายหนุ่มใช้เวลาราวสองชั่วโมง ก่อนจะเดินทางไปถึงท่าเรือแชมบ เขาเดินไปตามหาภัคธีมาตามสถานที่นัดหมาย เมื่อไปถึงเขาพบว่าหญิงสาวนั่งรอเขาจนกระทั่งหลับไป เอกจึงใช้มือสะกิดที่แขนเพื่อปลุกหญิงสาว
“ตาลตื่นสิฉันมารับแกแล้ว” เอกเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ภัคธีมาจึงลืมตาขึ้นมา พร้อมกับโผเข้ากอดเอกด้วยความรู้สึกดีใจ
“ขอบใจแกมากนะที่มารับฉัน” ภัคธีมาร้องไห้ออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
“ไม่ต้องร้อง โตแล้วนะ มีอะไรแกก็ระบายออกมาให้ฉันฟัง” เอกปลอบใจหญิงสาวพร้อมกับลูบศีรษะปลอบประโลมเธอ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปที่รถของเอก ก่อนที่ภัคธีมาจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เอกฟัง เอกรู้สึกแค้นใจเป็นอย่างมาก แต่ภัคธีมาก็ห้ามเอกไว้ เธอไม่อยากจองเวรจองกรรมกับเขาอีก ไม่อย่างนั้นเรื่องระหว่างเธอและเขาจะไม่มีวันจบสิ้นเสียที เอกจึงต้องยอมหยุดตามที่หญิงสาวขอร้อง แม้เขาจะไม่พอใจเลยก็ตาม
หลังจากเดินทางด้วยความเหนื่อยล้า ภัคธีมาขอไปอาบน
