CONTRACT12 ทำอาหารให้ทาน
1303 คำ
หลายนาทีต่อมา...
“ได้แล้วครับ” เขาวางจานข้าวผัดลงตรงหน้า กลิ่นของข้าวผัดช่างหอมชวนหิวมาก เธอไม่รอช้าเลื่อนจานข้าวมาใกล้ตัวเองและลงมือกินเลยทันที “เป็นยังไงบ้างพอทานได้ไหมครับ”
“อร่อยมากเลยค่ะ” หลังจากที่เธอลองชิมดูแล้วพบว่ารสชาติอร่อยมาก จนเธอแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้ “พายแปลกใจมากเลยทำไมคุณทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้”
“ชมผมขนาดนี้ผมเขินเลยนะ”
“จริง ๆ นะคะอร่อยมากเทียบกับเชฟตามโรงแรม ดัง ๆ ได้เลยค่ะ”
“พอดีว่าตอนที่ผมเรียนอยู่ที่ต่างประเทศผมทำทานเองบ่อย ๆ มันก็เลยชินมือ ผมก็ไม่เคยรู้นะว่าตัวเองทำอาหารอร่อย จนคุณพูดนี่แหละผมถึงรู้ว่าผมทำอร่อย”
“คุณไม่เคยทำให้ใครทานเลยหรือคะ”
“คุณกำลังหลอกถามผมว่าเคยทำให้ใครทานหรือเปล่า”
“พายเปล่าสักหน่อย ไม่อยากรู้แล้วก็ได้” เธอขยับตัวนั่งดี ๆ พร้อมกับกินอาหารด้านหน้าต่อ
“งั้นก็ทานเลยครับ แต่อย่าทานมากนะเดี๋ยวอาหารเย็นทานไม่ได้”
“ค่ะ” เธอก็ลงมือกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจรามสูรที่กำลังนั่งมองเธออยู่ด้วยความเอ็นดู
“อะไรคะ” เธอขยับหนีเขาเพราะอยู่ดี ๆ เขาก็ยื่นมือมาหาเธอ
“ขยับมาหน่อยครับผมจะเช็ดปากให้ คุณทานเลอะ”
“ตรงไหนคะ” เธอก็ใช้มือตัวเองพยายามจะเช็ดตรงที่เปื้อน
“ตรงนี้” พอเธอไม่ขยับไปหาเขา เขาก็ขยับมาหาเธอแทนและหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่มุมปากออกให้เธอแล้วก็เอามากินต่อ
“คุณรามพายกินแล้วนะคะ อีกอย่างมันติดน้ำลายพายแล้ว”
“ติดน้ำลายแค่นี้เองอย่าลืมสิ มากกว่านี้ผมก็กินมาแล้ว”
จุ๊บ!!
เขาขยับตัวเองและยื่นหน้าแล้วก้มลงมาจูบบริเวณริมฝีปากเธอ การกระทำของเขาทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกเลย
“พายอิ่มแล้วค่ะ”
“งั้นเอามาผมจะเอาไปล้าง”
“ไม่ต้องค่ะพายเป็นคนทานพายจะล้างเอง”
“งั้นก็ตามใจ ผมไปคุยโทรศัพท์ก่อน”
“ค่ะ” เธอหันมาล้างจานต่อแต่นึกขึ้นได้ว่าต้องทำงานแต่ลืมเอาโน้ตบุ๊กมาด้วย “คุณรามคะ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“พอดีว่าพายลืมเอาโน้ตบุ๊กมาจากบ้านค่ะ แต่ต้องทำงานส่งอาจารย์อยากจะขอยืมของคุณก่อนได้ไหมคะ”
“ได้สิครับเดี๋ยวผมเอาไปวางไว้บนโต๊ะให้นะ”
“ค่ะ”
หลังจากที่ทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็มาเลื่อนหาสถานที่ฝึกงานของตัวเองเพราะอาจารย์ให้ส่งแบบฟอร์มสถานที่ฝึกงานแล้ว แต่เธอยังไม่มีที่ฝึกเลย เธอกดหาไปเรื่อยแต่ก็ไม่มีที่ไหนที่เหมาะกับเธอเลย
“ทำงานเสร็จหรือยังครับจะได้ไปทานข้าว”
“เสร็จแล้วค่ะ แต่พายคงทานข้าวอีกไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้ยังอิ่มอยู่เลย”
“เห็นไหมผมบอกแล้วไงว่าอย่าทานเยอะ”
“ก็มันอร่อยนี่คะ”
“ปากหวานจริง ๆ...จุ๊บ” เขาชมเธอเสร็จก็ก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอเบา ๆ “ทำเสร็จแล้ว งั้นดูอะไรอยู่สถานที่ฝึกงาน”
“ใช่ค่ะ พอดีว่าอาจารย์ให้ส่งแบบฟอร์มว่าต้องการฝึกงานที่ไหน แต่พายยังหาที่ฝึกงานไม่ได้เลยก็เลยมาหาในอินเทอร์เน็ตดู”
“งั้นก็ไปฝึกงานที่บริษัทผมก็แล้วกัน”
“บริษัทของคุณรับเด็กฝึกงานด้วยเหรอคะ”
“ไม่ครับ คุณเป็นคนแรกและคนเดียว”
“แล้วแบบนี้คนอื่นจะไม่แปลกใจเหรอคะว่าทำไมอยู่ดี ๆ พายก็ไปเป็นเด็กฝึกงานได้”
“ไม่ต้องสงสัยอะไรมากหรอก ตกลงไปฝึกงานที่บริษัทผมนะ”
“…..”
“นะครับไปฝึกงานที่บริษัทผมนะ มีเจ้านายที่ใจดีแล้วก็หล่อด้วยแบบผมไม่ดีเหรอ”
“มันก็ดีค่ะแต่ว่าพายกลัวคนอื่นสงสัยเกี่ยวกับเรื่องของเรา”
“ผมรับประกันได้ว่าจะไม่มีใครล่วงรู้เรื่องของเราเด็ดขาด นะครับไปฝึกงานที่บริษัทผมนะเดี๋ยวผมจะให้กวินดูแลคุณเอง”
“ก็ได้ค่ะ”
“ดีมาก ผมจะได้เจอหน้าคุณทุกวัน”
“…..”
“งั้นผมไปทานข้าวก่อนนะ”
“ค่ะ พายก็จะไปอาบน้ำแล้วเหมือนกันอยากนอนแล้ววันนี้รู้สึกเหนื่อย ๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“รู้สึกไม่สบายตัวเหรอครับ ไปหาหมอไหมผมจะพาไป”
“พายไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะแค่รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวไปหมด สงสัยว่าจะพักผ่อนไม่เพียงพอ”
“งั้นต่อไปผมคงจะหยุดรังแกคุณบ้างแล้วให้คุณนอนหลับให้เพียงพอ ผมไม่อยากให้คุณอยู่กับผมแบบไม่มีความสุข”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพายทนได้ เพื่อให้คุณมีความสุขไง”
“ผมก็ทนได้เหมือนกันเพื่อให้คุณมีความสุขระหว่างอยู่กับผม ไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวผมก็จะไปทานข้าวแล้วเหมือนกัน”
“ค่ะ”
หลายวันต่อมา...
@บ้านรามสูร
“แกไปไหนมาแม่นัดหนูเบลล่าไว้ให้ทำไมแกไม่ไปตามนัด แกรู้ไหมว่าแกทำแม่เสียหน้าขนาดไหน”
“ผมก็บอกก่อนแล้วว่าผมไม่ว่าง”
“แกไม่ว่างอะไร คนรายงานของฉันบอกว่าแกประชุมเสร็จก็กลับเพนท์เฮ้าส์เลยหลงมันอยู่เหรอผู้หญิงที่กกอยู่นั่น”
“ผมว่าแม่มาทำตัววุ่นวายเพ่นพ่านในชีวิตของผมเกินไปนะ แล้วก็ช่วยหยุดส่งคนมาตามผมได้แล้วก่อนที่ผมจะหมดความอดทน”
“…..”
“ที่โทรเรียกผมมามีแค่นั้นใช่ไหมผมจะได้กลับ”
“พี่ราม”
“.....” เขากำลังหันเดินออกมาจากบ้านเสียงของน้องสาวก็ดังขึ้น “ว่าไง”
“มาทำไมเหรอคะ แล้วดูหน้าทำไมบึ้งแบบนั้นล่ะคะเดี๋ยวไม่หล่อนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกแล้วนี่ไปไหนมาทำไมกลับค่ำขนาดนี้”
“สีไปช็อปปิ้งมาค่ะดูสิเยอะแยะเลย” สีดาน้องสาวของเขาโชว์ถุงช็อปปิ้งแบรนด์เนมดังที่ตัวเองกำลังถือเข้ามา “ป้าแพรวคะช่วยเอาไปเก็บไว้บนห้องให้สีด้วยค่ะ”
“ค่ะคุณหนู”
“งั้นพี่กลับก่อนนะ”
“พี่รามไม่ทานข้าวก่อนเหรอคะ เราไม่ได้ทานข้าวกันแบบครอบครัวนานแล้วนะ”
“…..”
“สีขอนะคะทานกับสีก่อน”
“ก็ได้ยัยน้องสาวตัวแสบ”
“งั้นไปกัน” น้องสาวของเขาเดินจูงมือเขาไปที่ห้องอาหารที่ตอนนี้แม่บ้านจัดเรียงอาหารเรียบร้อยแล้ว “แล้วนี่คุณพ่อไปไหนคะ”
“นั่งอ่านงานอยู่ที่ห้องทำงาน”
“พี่แม่บ้านค่ะช่วยไปเรียกคุณพ่อมาทานข้าวด้วย”
“ค่ะคุณหนู”
“เราลงมือทานกันก่อนคุณพ่อเลยดีกว่าค่ะ คงอีกสักพักกว่าท่านจะมา” ทั้งสามคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารก็พากันกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“มาเมื่อไร” พ่อของเขาที่เพิ่งเดินเข้ามาทักเขาขึ้น
“ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วครับ”
“แกน่าจะไปหาพ่อที่ห้องทำงานก่อน”
“พ่อมีอะไรหรือครับ”
“พอดีว่าจะให้แกดูที่ดินที่พวกนายทุนมาเสนอให้ ว่าแกชอบตรงไหนจะได้ซื้อ อีกสองวันแกต้องไปดูงานที่ญี่ปุ่นใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“ประมูลมาให้ได้เพราะเราต้องใช้ที่ดินที่นั่นทำสำนักงานย่อย สู้ราคาให้ถึงที่สุด”
“ครับ”
“ทานกันต่อเถอะ” ทุกคนก็กินข้าวกันต่อโดยไม่ได้คุยอะไรกันอีก
- ผู้เขียน
