CONTRACT6 เซ็นสัญญา
1130 คำ
[สวัสดีครับ]
“คุณใช่คุณรามสูรไหมคะ”
[ใช่ครับ แล้วคุณคือใครถึงโทรมาเบอร์ผมได้]
“ฉันพระพายค่ะคนที่คุณเสนอข้อตกลงให้เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ไม่รู้ว่าคุณจำได้หรือเปล่า”
[อ๋อคุณพระพายนั่นเอง แล้วโทรมาทำไมครับหรือว่าตกลงรับข้อเสนอของผมแล้ว]
“คุณจะให้ฉันได้เท่าไรคะ”
[หืม แล้วคุณคิดว่าร่างกายของคุณมันราคาประมาณเท่าไรล่ะ]
“ฉันอยากได้สิบล้าน”
[ว้าวววว ทำไมคุณเสนอราคามาค่อนข้างเยอะเลยล่ะครับมันไม่เกินไปหน่อยเหรอ สิบล้านเลยนะคุณคิดว่าตัวคุณมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอครับ]
“…..”
[แต่ก็ได้ผมให้เงินจำนวนที่คุณเรียกร้องก็ได้ แต่เราต้องมาตกลงเงื่อนไขและเช็กสินค้าที่ห้องของผมก่อน คุณสะดวกไหมครับ]
“สะดวกค่ะ”
[งั้นเอาไว้ผมจะส่งที่อยู่ไปให้]
“ส่งมาตอนนี้เลยได้ไหมคะ เดี๋ยวฉันจะไปหาคุณทันที”
[คุณรีบขนาดนั้นเลยหรือครับ]
“ใช่ค่ะ ฉันรีบมาก”
[โอเค ถ้างั้นหลังจากที่ผมวางสายคุณผมจะส่งไปให้ทันที]
“ค่ะ”
หลังจากที่วางสายจากรามสูรเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลุกขึ้นมายืนมองน้องชายของตัวเองผ่านกระจก พร้อมกับตรึกตรองไปด้วยว่าสิ่งที่เธอกำลังจะทำมันถูกต้องที่สุดแล้ว
ติ๊ง...(เสียงข้อความแชท)
?ที่อยู่ของรามสูร
พอเปิดดูที่อยู่ของเขาเรียบร้อยแล้วก็เดินกลับออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อมายืนรอรถ
@เพนท์เฮ้าส์รามสูร
เธอเดินลงมาจากรถแท็กซี่และมายืนอยู่หน้าเพนท์เฮ้าส์ขนาดใหญ่พร้อมกับมองขึ้นไป มันสูงมากสุดลูกหูลูกตาช่างหรูหราอะไรขนาดนี้ ถ้าเธอไม่ได้มาหาคุณรามสูรชาตินี้เธอคงไม่ได้มาเหยียบที่นี่แน่ ๆ “คนรวยเขาอยู่กันแบบนี้เองสินะ คนจนอย่างเราคงได้แค่มอง”
“คุณพระพายครับ”
ขณะเธอกำลังเดินผ่านประตูเข้าไปอยู่ดี ๆ ก็มีเสียงเรียกชื่อของเธอเอาไว้ก่อนทำให้เธอที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงักทันที พร้อมกับหันไปดูว่าใครเรียกชื่อของเธอ “คุณ” พอเธอเห็นหน้าเธอก็จำได้ทันทีว่าคนที่เรียกเธอคือบอดีการ์ดที่อยู่ข้างกายของคุณรามสูรวันนั้น
“ผมชื่ออิทธิครับ เชิญทางนี้”
“ค่ะ” เธอเดินตามเขามาเรื่อย ๆ และหยุดยืนตรงหน้าลิฟต์ที่เขียนติดไว้ว่าVVIP
“เชิญเข้ามาได้เลยครับ”
“ค่ะ” เธอก็เดินเข้ามาในลิฟต์และยืนอยู่เฉย ๆ เพราะบอดีการ์ดของคุณรามสูรทำให้เธอทุกอย่าง
ติ๊ง....(เสียงลิฟต์)
พอลิฟต์เปิดออกเธอก็เดินตามเขามาเรื่อย ๆ พร้อมกลับมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูหนึ่ง ที่ทั้งชั้นมีแค่ประตูเดียวแสดงว่าชั้นนี้มีแค่ห้องของเขาห้องเดียวแน่ ๆ อะไรมันจะรวยขนาดนี้เนี่ย
แกรก
“เชิญเข้าไปได้เลยนะครับนายกำลังรอคุณอยู่”
“ค่ะ” เธอก็เดินเข้ามาในห้องของเขา ดวงตากลมวาวลอบมองบริเวณห้องที่ตกแต่งคุมโทนเทาดำไปทั้งห้อง มันช่างน่ากลัวมากเลยสำหรับเธอ เธอก็เดินผ่านห้องครัวมาพร้อมกับมองหาคุณรามแต่กลับไม่เจอ จนมองถัดออกไปเห็นอยู่ห้องหนึ่งที่ประตูกำลังเปิดอยู่เธอเลยเดินเข้าไป แต่พอเดินเข้ามาถึงแล้วเธอก็ไม่เห็นใครอยู่
“มาแล้วเหรอผมรอคุณตั้งนาน”
“อ๊ะ!...” เธอสะดุ้งตกใจอย่างแรงเพราะอยู่ดี ๆ ก็มีเสียงทักขึ้นมาทั้งที่ห้องมันเงียบเอามาก ๆ “ขอโทษค่ะพายไม่รู้ว่าคุณอยู่ตรงนี้อยู่ดี ๆ ก็พูดขึ้นมา”
“ผมรอรับสายคุณตั้งนานกว่าคุณจะยอมโทรมา”
“แล้วไหนเงื่อนไขสัญญาของเราคะ ฉันอยากอ่านก่อน” เธอเดินลงมานั่งบริเวณโซฟาด้านข้างเขาที่ตอนนี้มันว่างอยู่
“นี่ครับ ผมรู้ว่ายังไงคุณก็ต้องมาหาผมสักวัน ผมเลยให้คนเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”
“....” เขายื่นซองเอกสารมาให้เธอ ส่วนเธอก็รับมาเปิดอ่านอย่างละเอียดทุกบรรทัด
“เงื่อนไขของผมก็ไม่มีอะไรมาก เพียงแค่คุณต้องมาอยู่กับผมที่นี่จนสิ้นสุดสัญญา เราต้องมีอะไรกันอย่าน้อยสัปดาห์ละห้าวัน คุณต้องปฏิบัติกับผมอย่างดีห้ามมีอะไรเกี่ยวข้องกับคนอื่นเด็ดขาด ถ้าผมจับได้คุณได้เห็นดีแน่ ถ้าผมเรียกร้องอยากมีอะไรด้วยไม่ว่าเมื่อไร ถึงคุณจะไม่ว่างคุณต้องทิ้งงานของคุณไว้แล้วมาหาผมทันที”
“มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอคะ”
“ไม่มากหรอกครับเงินตั้งสิบล้านนะ อย่าลืมสิ”
“แล้วเงื่อนไขนี้มีเวลาเท่าไรคะ”
“หนึ่งปีครับเงื่อนไขนี้มีสัญญาหนึ่งปี”
“แล้วฉันจะได้เงินตอนไหน”
“ทันทีที่คุณเซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เงินสิบล้านจะโอนเข้าบัญชีของคุณทันที ถ้าคุณไม่พอใจเงื่อนไขก็ไม่ต้องเซ็นก็ได้นะครับผมไม่ได้บังคับ” เขายื่นมือเพื่อจะดึงกระดาษสัญญากลับไป แต่เธอกำเอาไว้แน่นและดึงกลับมาไว้ในมือของตัวเอง
“ฉันตกลงเซ็นสัญญานี้ค่ะ” พร้อมกับหยิบปากกามาเซ็นชื่อของตัวเองเรียบร้อย
“…..”
“นี่ค่ะ” เธอยื่นกระดาษไปให้เขาหลังจากที่ตัวเองเซ็นเรียบร้อยแล้ว
ตึ๊ง....(เสียงข้อความ)
เธอหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูพบเป็นเงินจำนวนสิบล้านถูกโอนเข้าบัญชีของเธอ
รายการเงินเข้า
บัญชีxxx-x-x8465-xจำนวนเงิน10,xxx,xxxบาท วันที่xx ธ.ค. 25xx เวลาxx.xxน.
“คุณรู้เลขบัญชีของฉันได้ยังไง”
“ไม่มีเรื่องอะไรบนโลกนี้ที่ผมอยากรู้ แล้วรู้ไม่ได้ครับ”
“คนรวยเขาทำกันแบบนี้นี่เอง ฉันเข้าใจแล้วค่ะขอตัวก่อนนะคะ”
“หยุด”
“.....” ขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นเพื่อเดินออกจากห้อง เสียงของรามสูรก็เรียกเธอไว้ก่อน
“ฉันยังไม่ได้ทดลองสินค้าที่ตัวเองซื้อมาเลยจะรีบไปไหน”
“แต่ตอนนี้มันเพิ่งบ่ายโมงเองนะคะ”
“ไม่มีกฎข้อไหนว่าห้ามเอากันตอนบ่ายโมง ตามผมมา” เขาลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเธอไปส่วนเธอก็ทำอะไรไม่ได้เดินตามเขามาเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่ห้องหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นห้องนอน พอเธอเปิดเข้ามาเป็นห้องนอนจริง ๆ ซึ่งมันใหญ่มากและหรูหราที่สุด
“ถอด ชุด ออก”
- ผู้เขียน
