CONTRACT10 แตกต่างกัน
1438 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา...
หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลคุณรามก็สั่งให้บอดีการ์ดของเขาสั่งอาหารเย็นมาไว้ให้เธอ ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเขาดูแลเธอดีมาก ๆ เหมือนเรารู้จักกันมานาน ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วทั้งคู่เพิ่งอยู่ด้วยกันแค่สามวันเอง แต่แค่ไม่รวมที่เราเจอกันครั้งแรกเท่านั้น
“ทำอะไรอยู่คะ พายเห็นคุณทำหน้าเครียดมานานแล้วนะ”
“เข้ามาตอนไหน ทำไมผมไม่ได้ยินเสียงคุณเดินเลย”
“พายเข้ามาในห้องนี้นานแล้วค่ะ แต่พายไม่อยากรบกวนคุณตอนที่คุณทำงานเท่านั้นเอง”
“มานี่ครับ”
“.....” เธอเดินลงมานั่งบนตักของเขา
“ทำไมวันนี้คุณพูดง่ายจังเลย”
“พอพายทำตามที่คุณบอกคุณก็ว่าพาย ทีหลังพายจะไม่บอกง่ายแบบนี้แล้ว” พระพายว่าพลางเบะปากและหันหน้าหนี
“ไม่โกรธนะครับ ผมแค่แปลกใจว่าทำไมวันนี้คุณพูดง่ายเท่านั้นเอง พรุ่งนี้มีเรียนใช่ไหมครับ “
“ใช่ค่ะ”
“กี่โมง”
“เก้าโมงเช้าค่ะเรียนติดต่อกันทั้งวันเลย พอเลิกเรียนก็มีไปทำงานต่อ”
“งานที่ไหน”
“ก็ที่ไนท์คลับของคุณพิธาไงคะ”
“ไม่ต้องไปแล้วผมลาออกให้คุณเรียบร้อยแล้ว”
“ได้ยังไงกัน คุณไม่มีสิทธิ์ไปลาออกแทนพายนะ”
“แล้วจะไปทำให้เหนื่อยทำไม เงินสิบล้านที่ผมให้ไปมันไม่พอเหรอ”
“ถึงเงินสิบล้านมันจะเยอะแต่ถ้าใช้แล้วไม่หาเพิ่มมันก็หมด”
“ผมจะเพิ่มเงินให้คุณแต่ละเดือนละกันต้องการเท่าไรบอกมาได้เลย”
“…..”
“แสนหนึ่งดีไหมหรือล้านหนึ่งดี”
“คุณราม”
“ก็อยากได้ไม่ใช่เหรอเงินน่ะผมเสนอให้คุณอยู่นี่ไง”
“เท่าไรพายก็ไม่เอาค่ะ งั้นพายไปนอนก่อนดีกว่าไม่อยากรบกวนคุณแล้วคุณจะได้ทำงานได้สะดวก”
“อยู่กับผมก่อน คุณอยู่แบบนี้แหละเพราะมีคุณอยู่ด้วยผมชอบ”
“แต่คุณจะหนักเอานะคะ”
“ตัวแค่นี้จะไปหนักอะไร” เขาพูดกับเธอเสร็จก็หันไปหยิบไอแพดขึ้นมาทำงานต่อ
“นี่อะไรคะ” เธอชี้ไปที่กราฟบนหน้าจอไอแพดที่พุ่งขึ้นลงอยู่ตลอดเวลา
“หุ้นของบริษัทผม”
“ทำไมมันสูงเอาสูงเอาแบบนั้นล่ะคะหุ้นของบริษัทคุณสูงมาก ๆ”
“ก็ปกติ”
“ไม่ปกติเลยค่ะ พายไม่เคยเห็นหุ้นบริษัทของใครสูงเท่านี้มาก่อนเลย”
“ตอนนี้คุณก็ปีสี่แล้วใช่ไหมแสดงว่าใกล้จะจบแล้ว”
“ค่ะ”
“แล้วคิดหรือยังว่าหลังจากเรียนจบแล้วจะไปทำงานอะไร”
“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะแต่น่าจะหางานที่ได้เงินเยอะ ๆ เพราะต้องส่งน้องเรียนและใช้จ่ายค่ายาของน้องแต่ละเดือนด้วย”
“เหนื่อยไหม”
“ถ้าตอบว่าไม่เหนื่อยจะเหมือนว่าพายกำลังโกหกอยู่ไหมคะ”
“ใช่คุณโกหกเพราะตอนนี้คุณดูเหนื่อยมาก ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้แล้วนะเพราะผมจะดูแลคุณเอง”
“พายก็อยู่กับคุณแค่ปีเดียวเองสัญญาของเราก็จะสิ้นสุดลง ต่อจากนั้นเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เพราะสถานะทางสังคมของเราสองคนแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว” พอเธอพูดเสร็จก็ก้มหน้าซบลงตรงบ่าของเขาและหลับตาลง
พอเขาได้ยินคำพูดที่พระพายเอ่ยออกมาเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับพระพายอีก หันมาสนใจงานตัวเองบนหน้าจอไอแพดต่อ
สองวันต่อมา...
@โรงพยาบาล
ตอนนี้เธอกำลังนั่งรอลุ้นการผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายหัวใจน้องชายของตัวเองอยู่ หลังจากที่น้องชายเข้าห้องผ่าตัดไปได้สามชั่วโมงแล้ว
“ทำไมมือสั่นแบบนี้เป็นอะไรหรือเปล่า” รามสูรที่ตอนนี้กำลังจับมือของพระพายอยู่นั้นก็รู้สึกถึงอาการมือสั่นของเธอ
“พายกลัวค่ะ พายกลัวว่าน้องจะเป็นอะไรตอนที่ผ่าตัด”
“อย่าไปคิดมากคุณต้องเชื่อมือหมอสิ เขาไม่มีวันทำพลาดแน่นอน”
“ค่ะ”
แกรกกกก
หลังจากที่นั่งทนรอมาหลายชั่วโมงคุณหมอที่ผ่าตัดอยู่ก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด
“การผ่าตัดเป็นยังไงบ้างคะ ปลอดภัยไหม”
“เรียบร้อยแล้วก็ปลอดภัยครับ รอน้องชายของคุณพักฟื้นห้าถึงเจ็ดวันเขาคงจะฟื้นครับ หลังจากนั้นหมอจะย้ายคนไข้มาอยู่ห้องธรรมดาคุณถึงจะสามารถเข้าเยี่ยมได้”
“ขอบคุณมากเลยนะคะขอบคุณจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว หมอขอตัวก่อน”
“ค่ะ”
“เห็นไหมผมบอกแล้วว่ายังไงน้องคุณก็ต้องปลอดภัย”
“พายใกล้จะได้เจอน้องแล้วค่ะ”
“งั้นเรากลับกันเลยไหมถึงยังไงก็เข้าเยี่ยมไม่ได้อยู่ดี เพราะน้องคุณเพิ่งผ่าตัดเสร็จ”
“พายขอยืนดูน้องตรงนี้สักครู่ก่อนนะคะ”
“นายครับใกล้ถึงเวลาประชุมแล้ว”
“เลื่อนออกไปก่อน”
“เลื่อนไม่ได้จริง ๆ ครับนี่เป็นประชุมสำคัญประจำเดือน หุ้นส่วนในบริษัททุกคนรอนายอยู่นะครับ”
“คุณราม คุณไปประชุมเถอะนะคะพายอยู่ได้”
“แต่ว่า”
“ไปเถอะค่ะเดี๋ยวอีกสักครู่พายก็จะได้ไปเรียนแล้วไม่ต้องห่วงนะคะ”
“งั้นผมไปก่อนนะตอนเย็นเจอกัน”
“ค่ะ”
สามชั่วโมงต่อมา...
@มหาวิทยาลัยJL
“ขอโทษที่มาสายนะพอดีว่ารถติด”
“ประเทศไทยนี่ก็แปลกเนอะรถติดตอนเที่ยง”
“ใช่ แล้วนี่น้องแกผ่าตัดวันนี้เป็นยังไงบ้าง”
“เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดได้สองชั่วโมงนี้เอง ฉันก็เพิ่งมาจากโรงพยาบาล”
“ได้นอนบ้างไหมเนี่ยตาแกบวม ๆ”
“นอนอยู่”
“เมื่อวานฉันไปหาแกที่บ้าน แกก็ไม่อยู่ไปไหนเหรอหรือว่ามาเฝ้าน้อง”
“เอ่อ...ใช่ฉันมาเฝ้าน้อง แกไปหาฉันทำไมมีธุระอะไร”
“ก็แค่จะไปชวนแกทำงานโปรเจกต์จบไง อีกไม่กี่เดือนก็ต้องนำเสนออาจารย์แล้วฉันยังไม่เริ่มทำเลยของแกเป็นยังไงบ้างเริ่มทำหรือยัง”
“เริ่มทำแล้วได้ประมาณสี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้ว”
“น่าอิจฉาจังเลยฉันยังไม่เริ่มทำอะไรเลย ขนาดหัวข้อยังไม่รู้เลยว่าจะทำเรื่องอะไร”
“เดี๋ยวเอาไว้ว่าง ๆ เราจะช่วยหานะ แต่ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนพอดีช่วงนี้เราวุ่น ๆ”
“ได้ ๆ”
“แล้วหาที่ฝึกงานได้ยัง อาจารย์ให้ส่งแบบฟอร์มไม่เกินอาทิตย์นี้นะ”
“ยังหาที่ฝึกไม่ได้เลย”
“ไปฝึกกับฉันไหมล่ะ พอดีว่าฉันไปฝึกที่บริษัทลูกพี่ลูกน้องฉันเอง”
“เอาไว้ฉันหาไม่ได้จริงจะไปกับแกนะ แต่ตอนนี้ขอหาเองก่อน”
“ได้ ๆ”
“…..”
“เอ่อใช่ ตอนที่ฉันไปหาแกอยู่บ้านแล้วแกไม่อยู่ ฉันเห็นพี่อะไรนะ.... พี่น้ำมนต์ก็มาหาแกที่บ้านเหมือนกัน”
“เขาได้บอกไหมว่ามาหาฉันทำไม”
“เขาก็แค่สงสัยว่าทำไมแกลาออกจากงาน จะโทรหาก็โทรไม่ติดโทรศัพท์แกเป็นอะไรหรือเปล่าฉันโทรหาเมื่อเช้าก็โทรหาไม่ติด”
“พอดีว่าฉันทำตกแล้วเปิดไม่ติดเลยซื้อใหม่เลย” เมื่อสองวันก่อนหลังจากที่เธอเผลอหลับบนอกของคุณราม เธอเผลอวางโทรศัพท์ของตัวเองไว้อยู่บนตักพอตอนที่คุณรามอุ้มเธอเพื่อจะพามานอนที่เตียงเขาไม่ได้ทันสังเกตว่าโทรศัพท์ของเธอวางอยู่มันจึงตกลงมาแตก พอเช้าวันต่อมาเขาก็เลยให้ลูกน้องซื้อเครื่องใหม่ให้เธอเลยพร้อมกับเปลี่ยนซิมใหม่ให้ด้วย
“ฉันก็สงสัยอยู่ว่าคนขี้งกอย่างแกยอมซื้อโทรศัพท์ใหม่ได้ยังไง รุ่นหรูซะด้วยเอาเงินมาจากไหนซื้อไหนบอกว่าช่วงนี้ไม่มีเงินไง”
“ไม่ได้ซื้อสดหรอกผ่อนเอา” เธอโกหกเพื่อนสาวออกไป ไม่กล้าบอกความจริง เพราะกลัวว่าเพื่อนจะรังเกียจที่เธอทำแบบนี้
“มาครบกันแล้วใช่ไหมคะนักศึกษา งั้นมาเริ่มเรียนกันเลย” อาจารย์ที่เพิ่งเดินเข้ามาพูดขึ้นทำให้พวกเธอที่กำลังคุยกันอยู่เงียบเสียงลงและตั้งใจฟังอาจารย์อธิบายวิชาการเรียน
- ผู้เขียน
