ช่วงเช้าของวันหลังจากตื่น สลันก็ดันตัวลุกจากที่นอนเพื่อลงไปเก็บผัก แต่เมื่อหันไปเห็นคนเป็นแม่ยังนอนอยู่ คิ้วสองข้างจึงขมวดมุ่น เพราะปกติโสภาจะตื่นไปหุงข้าวก่อนเธอตื่นทุกวัน
สลันจึงเลื่อนไปจับแขนโสภาที่นอนนิ่งอยู่บนที่นอน พอมือเล็กสัมผัสยังแขนของแม่เธอก็สะดุ้ง เมื่อรับรู้ถึงความร้อนของร่างกาย ก่อนจะรีบเลื่อนมือไปวางบนหน้าผาก พอสัมผัสถึงความร้อน จึงเอ่ยเรียกคนเป็นแม่ด้วยความเป็นห่วง
“แม่ แม่ไม่สบายเหรอ ทำไมตัวร้อนแบบนี้”
ขณะนอนหลับใหลเนื่องจากร่างกายอ่อนเพลีย พอได้ยินเสียงหวานเอ่ยเรียก เปลือกตาหนักจึงค่อย ๆ ลืมขึ้นอย่างยากลำบาก พอเห็นสลันนั่งมองด้วยสีหน้าเป็นห่วง โสภาจึงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“แม่ปวดหัวนิดหน่อย”
“หนูว่าไม่น่านิดแล้วนะ แม่ไปหาหมอดีกว่าไหม”
“ไม่ไป กินยานอนพักเดี๋ยวก็หาย”
“แต่ว่า...”
“ลันไปทำข้าวต้มให้แม่กินหน่อย แม่จะได้กินยา”
“ก็ได้จ้ะ”
เมื่อเอ่ยตอบคนเป็นแม่ สลั
