เมื่อปั่นจักรยานกลับมาถึงบ้าน สลันก็เดินไปนั่งลงข้างแม่ของเธอที่กำลังสานไม้กวาดอยู่ พอโสภาเห็นใบหน้าของลูกสาวเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม คิ้วสองข้างจึงขมวดมุ่นแล้วเอ่ยถามแก้วตาดวงใจของเธอให้หายสงสัย
“ดีใจอะไรลูกยิ้มไม่หุบเลย”
“หนูมีอะไรจะให้แม่”
“อะไร?”
“นี่จ้ะ”
เรียวปากพูดขณะมือเล็กรูดซิปกระเป๋าเสื้อผ้าฝ้าย แล้วหยิบแบงก์สีเทาค่าผักที่ได้จากอีกคน ยื่นให้แม่ของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พอโสภาเห็นจำนวนเงินในมือของสลันก็ตกใจไม่น้อย
“ลันไปเอาเงินมาจากไหนลัน”
“ค่าผักน่ะจ้ะแม่”
“ค่าผักอะไร ทำไมเยอะขนาดนั้น”
ทุกครั้งขายผักให้ตายได้มากสุดก็ร้อยกว่าบาทเท่านั้น โสภาจึงกังวลใจเพราะกลัวลูกสาวได้เงินมาแบบไม่สุจริต หรือแลกด้วยอะไรมา ยิ่งคิดคนเป็นแม่ก็รู้สึกไม่ดี แต่พอได้ยินคำตอบของลูกสาว…
“ไม่ใช่แค่ค่าผักวันนี้หรอกจ้ะแม่ หนูต้องเอาไปส่งให้เขาทุกวัน”
“ทุกวันเลยเหรอ”
“ใช่จ้ะ”
“ใครให้เอาไปส่ง”
“หนูไม่รู
