เช้าวันต่อมา
"ตะวันครับ ยังโกรธแม่อยู่เหรอครับ" วานิลเอ่ยถามลูกชาย เพราะเธอไม่ได้คุยกับลูกชายตั้งแต่เมื่อคืน และคืนทั้งคืนเธอก็ข่มตานอนหลับไม่ลงเลย มันเอาแต่คิดฟุ้งซ่านคิดมากไปหมด
"เปล่าครับ" เจ้าตัวตอบกลับเสียงเรียบเฉย ทำไมเธอจะไม่รู้ว่านี่เป็นอาการที่ลูกชายของเธอแปลกไป
"......"
"ทำไมแม่นิลถึงไม่บอกล่ะครับ ว่าจริงๆ แล้วคุณลุงเป็นพ่อของตะวัน"
ถึงแม้จะเป็นคำพูดของเด็ก แต่ก็เป็นคำพูดที่หนักแน่น สายตาจดจ้องอยู่กับผู้เป็นแม่ด้วยความอยากรู้
มันคงถึงเวลาแล้วสินะ ถึงเธอจะคิดเอาไว้อยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่ามันจะต้องเร็วขนาดนี้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรมันดูเร็วรวบรัดจนเธอปรับตัวตามไม่ทันเลย
"มาคุยกันหน่อยได้ไหมครับตะวัน" เสียงของศรัณย์
"คุณ!?"
"ไม่ต้องห่วง ผมจะอธิบายให้ลูกเข้าใจเอง"
พูดจบศรัณย์ก็พาตะวันออกไป และด้วยความอยากรู้ อยากรู้ว่าทั้งสองจะคุยอะไรกัน เธอไม่ไว้ใจเขาเลย จึงแอบเด
