ทั้งสามอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อแม่ลูก เป็นภาพครอบครัวอบอุ่นที่ตะวันอยากมีมานานมากแล้ว นอนด้วยกัน ตื่นเช้ามาเจอกัน วันหยุดไปเที่ยวด้วยกัน เป็นครั้งแรกเลยที่วานิลเห็นลูกชายร่าเริงได้ถึงขนาดนี้ ถึงเมื่อก่อนจะร่าเริงมากแล้วก็เถอะนะ
"ตะวันครับรีบๆ เลยสายแล้ว" วานิลพูดเร่งลูกชาย ที่มัวแต่โอ้เอ้ไม่ยอมเร่งรีบสักที ปกติก็เร่งรีบของตัวเองอยู่แล้วนะ แต่พอตอนนี้มีศรัณย์มาคอยหยิบนั่นจับนี่ให้ ก็กลายเป็นเด็กที่เชื่องช้าไปเลย แบบนี้เธอควรจะว่าใครดี พ่อหรือลูก
"อะไรกันครับคุณ โรงเรียนอยู่ใกล้แค่นี้เอง ผมขับรถแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว" ศรัณย์รีบออกตัวปกป้อง
"คุณนั่นแหละตัวดีเลย กลับมาเรามีเรื่องต้องคุยกัน!"
น้ำเสียงก็ว่าน่ากลัวแล้วนะ แต่สายตาของเธอน่ากลัวมากกว่าอีก ได้ยินแค่ประโยคเดียวก็เล่นเอาเขาขนลุกจนบอกไม่ถูกแล้ว
"รีบไปส่งเลย ลูกจะไปเรียนสาย"
"คร้าบ..."
ศรัณย์ถอดผ้ากันเปื้อนออก ล้างไม้ล้
