ตกดึก
ปึก!
เสียงปิดประตูรถ วานิลลงมาจากรถเงียบๆ โดยที่มีลูกน้องคนสนิทเป็นคนมาส่งก่อนที่เรนจะขับรถออกไป จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในบ้านแต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อ เสียงรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังเข้ามาจอดในบ้านของเธอราวกับว่าตามกันมาติดๆ
"รัณทำไมกลับมาเร็ว?"
หมับ!
"ผมขอโทษเรื่องนั้นนะครับ" เจ้าตัวโผเข้ากอดแน่น ทำเอาเธอตกใจอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ผลักเขาออกไปเพราะที่นี่ไม่ได้มีใคร
"รัณ..."
"ผมขอโทษนะครับที่ใจร้อน" พอผละตัวออกมาศรัณย์ก็นั่งคุกเข่าก้มหน้าต่อหน้าของเธอราวกับว่ากำลังลงโทษตัวเองที่ก่อนหน้านั้นทำตัวไร้มารยาทกับเธอ
"ลุกขึ้นได้แล้ว"
"คุณวานิลโกรธผม"
"ใช่ฉันโกรธ แต่ตอนนี้หายแล้ว แต่ถ้านายไม่ลุกขึ้นฉันจะโกรธอีกรอบ"
"....." พอได้ยินอย่างนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นทันที "คือผม..."
"ไม่ต้องพูดแล้ว"
"ผมผิดเองครับที่ตอนนั้นใจร้อน"
"ทำไมตามมาเร็ว?"
"ผมขอผู้จัดการกลับก่อนค
