เมธาวีนั่งมองหน้าสามีอยู่ในห้องนอนใหญ่ วันนี้สามีของเธอ ไม่ยอมกินข้าวเย็น เพราะว่าลูกสาววัยสิบแปดต้องไปเรียนระดับมหาวิทยาลัย แต่นั่นยังไม่เป็นปัญหาเท่ากับลูกสาวบอกว่าตอนนี้มีคนกำลังคุย
“พ่อ ลูกบอกว่าแค่กำลังคุย” เมธาวีบอกสามีคำนี้รอบที่สิบของวันนี้
“ลูกเรายังเด็กนะแม่ ลูกอายุแค่สิบแปดเอง” นายแพทย์ปุณกรณ์หรือหมอปั้นก็ยังไม่ยอมมองลูกสาวว่าโตสักที
“ลูกอายุสิบแปดแล้วนะปั้น” เมญ่าเริ่มทนไม่ไหวกับสามี นับวันยิ่งคุยไม่รู้เรื่อง จะหวงลูกสาวอะไรนักหนา
“ญ่า ลูกอายุแค่สิบแปดเองนะ ตอนญ่ามีปั้น ตอนนั้นญ่าอายุยี่สิบห้าแล้วนะ”
“แล้วมันเหมือนกันที่ไหน นั่นมันเกือบสามสิบปีแล้วนะ” เมญ่าเองก็อดโมโหกับความหัวโบราณของสามีตัวเองไม่ได้
“อีกอย่างลูก บอกว่าคนคุย คนคุย ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วอย่าทำตัวหัวโบราณหน่อยเลย ทีเจ้าสี่หน่อของปั้นหิ้วสาวขึ้นคอนโดไม่ซ้ำหน้าปั้นไม่เห็นว่า พอญ่าว่าปั้นก็บอกเชื้อพ่อมันแรง
