โลกันต์ที่ขับรถพาสายไหม มายังถนนที่คุ้นเคย ก่อนจะเข้าไปในซอยและเลี้ยวเข้าไปยังบ้านของเขาที่ทันที เพราะเขาได้โทรนัดป๋ากับแม่ไว้ว่าจะพาน้อง มาเปิดตัวและทานข้าวที่บ้าน
"พี่โลกันต์ พาหนูมาที่ไหนเหรอคะ"
ฉันเอ่ยถามขึ้น เพราะมัวแต่ตกใจกับบ้านอย่าเรียกว่าบ้าน ต้องเรียกว่า คฤหาสน์ที่ใหญ่มาก ใหญ่กว่าบ้านเก่าของฉันเสียอีก
" บ้านพี่เอง "
" ห๊ะ พี่พาหนูมาทำไมอ่า หนูยังไม่พร้อมจะเจอใครเลยนะคะ "
ฉันหันไปถาม พี่โลกันต์พร้อมกับพูดอย่างงอแง เพราะสภาพร่างฉันตอนนี้ คือมันไม่พร้อมที่จะเจอใครเลยจริงๆ
"นี่ขนาดไม่พร้อม เราน่ารักมากขนาดนี้ ถ้าพร้อมพี่ไม่ตายก่อนเหรอ หืมม ลงมาได้แล้ว "
โลกันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกนิ้วเคาะที่จมูกรั้นของเด็กน้อยเขาอย่างเอ็นดู ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถและเดินอ้อมไปเปิดให้น้องอีกฝั่งทันที
ฉันที่ก้าวลงเดินจากรถ มายืนอย่างเก้ๆ กัง ๆ พร้อมกับอาการประหม่าที่เกิดขึ้น ก่อนที่จะถูกมือหนาของพ
