ตอนที่ 2
1530 คำ
.
.
" ที่ครูแจกให้ คือตารางปฎิทินการลงทะเบียน TCAS ของแต่ละมหาลัยที่เปิดรับสมัครลงทะเบียนนักเรียนเข้าไปดูและเตรียมตัวให้พร้อมในการสอบด้วยครูหวังว่านักเรียนทุกคนจะตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อทำคะแนนให้ได้ดีที่สุดและครูขอให้นักเรียนที่กำลังจะไปสอบที่มหาลัยหรือคณะที่ฝันครูก็ขอให้สอบได้สอบผ่านตามที่ทุกคนตั้งใจไว้นะ "
อ๊อดดดด ////
"หมดคาบโฮมรูมแล้วครูขอให้นักเรียนทุกคนโชคดี "
ครูประจำชั้นเอ่ยขึ้นพร้อมเดินเก็บของและเดินออกจากห้องเรียน
"สายไหมวันนี้มึงเป็นอะไรว่ะป่วยหรอถึงใส่แมสได้ทั้งวัน "
เบลเอ่ยถามสายไหมขึ้นทันทีเพราะวันนี้ทั้งวันเพื่อนรักดูท่าทางเงียบขรึมและใส่แมสตั้งแต่เช้าไม่ยอมถอดออก
" อือ กูป่วย"
ฉันตอบพร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนและลุกเดินออกจากห้องเรียนทันที
" หืออ อีไหมมม มึงอย่ามาสะตอใส่พวกกูนี่ใครกูเพื่อนมึงตั้งแต่อนุบาลยันตอนนี้รู้แจ้งเห็นชัดว่ามึงมีอะไรปิดบังพวกกูอยู่คิดว่าจะหลอกพวกกูได้หรือไงว่ะ " เทียนหอมเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงแมสที่สายไหมออกทันที
" เฮ้ยย ไหมมึงไปพลาดท่าโดนใครตบมามึงบอกพวกกูมาเดี๋ยวนี้นะกูจะไปตามตบคืนให้ หืออ ดูดิบวมแดงเป็นรอยนิ้วเลย"
เบลดักหน้าของสายไหมไว้ทันทีพร้อมกับยกมือขึ้นลูบแก้มขาวเนียนของเพื่อนที่ตอนนี้บวมแดงเป็นรอยนิ้วชัดมาก
" " ฉันที่นิ่งไปก็มองหน้าพวกเพื่อนรักทั้งสองคนที่ตอนนี้ดูท่าทางเป็นห่วงและโกรธแค้นแทนฉัน
"มึงไม่ต้องจะพูดอะไร กูพอจะเดาออกว่าเป็นใคร อีรินดาช่ะ ได้!!!อีรินเดี๋ยวมึงเจอกู"'
เทียนหอมเอ่ยขึ้นพร้อมกับจะเดินไปยังห้องเรียนของรินดาที่อยู่ไม่ไกลจากห้องเรียนพวกฉันเท่าไร
" เฮ้ยเทียนมึงใจเย็นไม่ใช่มันหรอก " ฉันดึงแขนห้ามเพื่อนตัวเองไว้ก่อนจะมองหน้ามันนิ่งๆ
" ไม่ใช่มันแล้วเป็นมันใคร " เบลเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
" พ่อกูเอง "ฉันตอบด้วยเสียงนิ่งพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง
"ห๊าาา/// ห๊ะ พ่อมึง!!!" ทั้งสองถึงกับร้องออกมาเสียงหลงและมองฉันด้วยความตกใจ
"อือพ่อกูเอง ผลงานชิ้นโบว์ที่ตบกูโชว์ อีลูกนอกคอกกับชู้แม่กูนะ" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเดินลงบันไดอาคารเรียนไปด้วย
"เดี๋ยวนะไหมนี่มึงอย่าบอกพวกกูนะว่าน้าฤดีเพื่อนแม่มึงกับพ่อมึง " เบลพูดขึ้นด้วยความตกใจ
"เป็นอย่างที่พวกมึงคิดแหละกูก็เพิ่งรู้เมื่อวานนี้เหมือนกันพ่อขอหย่ากับแม่กูแถมยังไล่กูกับแม่ออกจากบ้านอีก"
"เฮ้ยยย มึงงงงงงง "'
"มึงโอเคหรือเปล่า และ แม่พินท์ของพวกกูล่ะ เป็นยังไงบ้าง " เทียนหอมเข้าไปโอบไหล่สายไหมทันที
" ไม่โอเคก็ต้องโอเคแหละกูไม่อยากให้แม่คิดมากด้วยแค่เมื่อเช้าเห็นแม่ตาบวมมากคงร้องไห้มาทั้งคืน "
"มึงยังมีพวกกูสองคนนะไหมและมึงจะย้ายบ้านไปอยู่แถวไหนแล้วจะไปสอบมหาลัยไหนพวกกูจะตามไปด้วยกูจะตามติดมึงไปทุกที่เลย "เทียนหอมพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาเบา ๆ
" มึงเป็นผีหรือไงถึงมาติดกูขนาดนี้ "
" อือเป็นผี ผีไม่มัวผัวไม่มีค่าเพื่อน คริคริ"
เทียนหอมพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนที่เบลจะเอ่ยขึ้นและมองไปยังหน้าประตูโรงเรียนด้วยความแปลกใจ
" ว่าแต่ตรงนั้นเขามุงอะไรกันว่ะ "
" ไม่รู้ดิ พวกเราแยกอีกทางดีกว่าคนเยอะเกิน"
ฉันพูดขึ้นแต่สายตาเพ่งมองไปยังกลุ่มคนที่มุงอยู่ตรงนั้นด้วยความสนใจเช่นกัน
" เฮ้ยได้ไงไปทางนี้แหละกูอยากรู้ว่าเขามุงอะไรกัน"
เบลเอ่ยขึ้น พร้อมกับจับลากเพื่อนทั้งสองให้เดินตามมาทางหน้าโรงเรียนทันที
ฉันที่เดินเข้าไปใกล้ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหนุ่มหล่อออร่าที่มีรอยสักคุ้นตาอยู่ในชุดนักศึกษานั่งสูบบุหรี่บนรถบิ๊กไบค์ขนาดใหญ่เหมือนกำลังรอใครสักคนก่อนที่เขาจะหันมาทางที่ฉันยืนอยู่และสบตากันโดยบังเอิญ เฮ้ยยยนั่นมันผู้ชายคนที่ฉันช่วยไว้เมื่อวานนี้นิทำไมพี่เขามาอยู่หน้าโรงเรียนฉันได้อ่ะฉันที่ได้สติก็รีบก้มหน้าลงพร้อมกับเดินหลบไปยังอีกฝั่งของประตูโรงเรียนทันทีแต่ไม่ทันจะหันหลังเดินเสียงตะโกนก็ดังขึ้นจนฉันถึงกับชะงักไปทันที
" สายไหมหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!!!!"
โลกันต์ตะโกนเรียกเสียงดังก่อนจะขยับตัวเดินเข้าไปหาและดักหน้าเด็กน้อยของเขาทันที
" เพิ่งเลิกเรียน??? "
โลกันต์ เอ่ยถามขึ้น พร้อมกับโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆหน้าของสายไหมก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นทันทีเมื่อเห็นรอยบวมแดงที่แก้มขาวๆก่อนจะยกมือเชยคางของสายไหมขึ้นมาพร้อมสบตามองด้วยสีหน้านิ่งๆ
" ใครเป็นคนทำ!!!"
" ปะ เปล่าคะ เอ่อ พี่โลกันต์มาทำธุระแถวนี้หรอคะ"
ฉันปัดมือของพี่โลกันต์ออกเบาๆพร้อมกับขยับตัวออกห่างและมองหน้าพี่เขาตรงๆ หืออ พี่โลกันต์ในชุดนักศึกษาคือหล่อมากหล่อแบบเว่อวังไม่ไหวจริงๆทำเอาหัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมา
"มารอเรานั่นแหละจะกลับหรือยัง??"
โลกันต์พูดขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าหวานด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยใครแม่งทำร้ายเด็กของเขาว่ะ
" มารอหนู ??"
" อืมไปกันเถอะ"โลกันต์เอ่ยจบก็จับมือสายไหมเดินตรงไปทางที่รถจอดอยู่ทันที
ฉันที่หันไปมองหน้าเพื่อนรักทั้งสองที่ยืนยิ้มอย่างล้อเลียนพร้อมกับยกมือบายๆฉันกันหน้าระรื่นก่อนที่ฉันจะมาหยุดที่ข้างรถบิ๊กไบค์ของพี่โลกันต์ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของเด็กในโรงเรียนฉัน
"อร๊ายแฟนของพี่สายไหมนี่เอง น่ารักอ่ะแก"
"หือออยากมีแฟนหล่อกร้าวใจแบบนี้บ้างอ่ะ "
" งืออพวกพี่เขาดูเหมาะกันมากเลย"
บลาๆๆๆๆๆ
โลกันต์ที่ได้ยินคำพูดซุบซิบก็ถึงยิ้มขึ้นมาก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคสีชมพูที่เขาเพิ่งซื้อมาใหม่เพื่อน้องสายไหมโดยเฉพาะสวมใส่ให้กับน้องทันที
ฉันที่ยืนนิ่งเงยหน้ามองหน้าพี่โลกันต์ที่กำลังใส่หมวกกันน็อคให้ฉันพลันหัวใจน้อยๆก็เริ่มทำงานหนักอีกครั้งเมื่อได้มองใบหน้าหล่อแบบใกล้ชิดขนาดนี้บวกกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ออกมาจากตัวของพี่เค้า
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ///
งือออ กลัวพี่เค้าได้ยินเสียงหัวใจฉันจังเลยคิดได้ดังนั้นใบหน้าฉันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีก่อนที่เราทั้งสองคนจะสบตามองกันอีกครั้ง
โลกันต์ที่ยืนนิ่งมองน้องสายไหมที่ใบหน้าแดงจ้องมองเขาตาใสแป๋วจนเขาอดไม่ได้จึงยกนิ้วขึ้นมาเคาะที่จมูกรั้นของน้องเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆและเอ่ยขึ้น
"เขินหรอใจเต้นแรงได้ยินมาถึงนี่เลย "
" " ฉันตาเบิกโพล่งขึ้นพร้อมกับมองหน้าพี่โลกันต์ด้วยความตกใจ คนบ้า!!!เรื่องแบบนี้ใครเค้าพูดกันล่ะ งืออ น่าอายชะมัด
" หึหึ ขึ้นมาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง "
โลกันต์ที่นั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นน้องเสียอาการ ฮืมมม ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้อยากจะจับฟัดฉิบหายเลยก่อนที่น้องจะก้าวขึ้นรถมานั่งอย่างเก้ๆกังๆ
" นั่งแบบนั่นเดี๋ยวก็ปลิวตกรถพอดี"
" แล้วจะให้หนูนั่งแบบไหนล่ะคะ " ฉันโน้มตัวและเอียงคอมองพี่โลกันต์ด้วยความสงสัย
" แบบนี้ไง "
พี่โลกันต์พูดจบพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉันไปกอดเอวของเขาไว้แน่นจะเหมือนว่าฉันโอบกอดพี่เขาจากด้านหลังเลยก็ว่าได้
"เกาะแน่ ๆ ล่ะปลิวตกไปพี่ไม่ลงไปเก็บนะ"
บรืนนน บรึม บรึมมมมม////
" ว้าย!!!!"
ฉันที่แทบจะหงายหลังเมื่อพี่โลกันต์ขับเคลื่อนรถออกตัวอย่างแรงจนฉันรีบยกมือโอวกอดเอวของพี่เขาไว้แน่นเพราะกลัวตกจากรถจริงๆพร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนร่างยักษ์ตรงหน้า
" งืออออ ฉันจะมีชีวิตรอด กลับไปหาแม่ไหมเนี๊ย"'
*( TCAS เป็นระบบการรับเข้ามหาวิทยาลัยรูปแบบใหม่)*
- ผู้เขียน
